Dwugłos narracyjny – wyrafinowany, jak na owe czasy, zabieg konstrukcyjny polegający na wprowadzeniu do powieści dwóch narratorów. Z taką sytuacją mieliśmy do czynienia w Lalce Prusa.
Pierwszym narratorem jest typowy dla dojrzałego realizmu dyskretny narrator wszechwiedzący. To główny narrator powieści. Nie jest on jednak władcą absolutnym świata przedstawionego – nie uprzedza faktów i nie ocenia wydarzeń. Na ogół pozostawia ocenę sumieniu i wrażliwości czytelnika. Na ogół jest chłonny, bezstronny, zachowuje dystans do opisywanych zdarzeń.
Drugim narratorem jest Ignacy Rzecki – autor pamiętnika. Nie jest on narratorem bezstronnym, o nie – prezentuje wydarzenia z subiektywnego punktu widzenia, przeżywa różne emocje, łudzi się i myli w swych oczekiwaniach oraz ocenie ludzi. Ujawnia swoje emocje, ocenia innych bohaterów i ich postępowanie, prezentuje swoje poglądy społeczne i polityczne. Nie prezentuje punktu widzenia autora – można powiedzieć, że żyje własnym życiem.