POEMAT HEROIKOMICZNY – gatunek uprawiany już w starożytności, a będący parodią → eposu bohaterskiego (heroicznego). Istota gatunku wynika nawet z nazwy: jest to poemat hero (bohaterski) i komiczny – czyli śmieszny. Oparty jest na sprzeczności pomiędzy formą: patetycznym stylem, kompozycją, podniosłym nastrojem eposu, a błahą, czasem przyziemną tematyką. Na zderzeniu „treści” i „formy” rodzi się komizm, a często także satyra. Pierwszy poemat heroikomiczny (Batrachomyomachia), parodiujący konwencję eposu homeryckiego i naśladujący jego styl opiewał… wojnę żab z myszami!

W oświeceniu gatunek ten uprawiał Ignacy Krasicki – napisał np. poemat heroikomiczny pt. Myszeida – opiewa w nim wysokim stylem wojnę kotów i myszy, wodzów takich jak: Filuś, Myszogryz, Dusimyszek, Gryzosław. W Monachomachii Krasicki przedstawił wojnę mnichów zakończoną ogólnym pijaństwem… W poemacie heroikomicznym mamy do czynienia z z niezgodnością wysokiego stylu poematu z banalnym, przyziemnym, śmiesznym tematem. Styl homerycki, który kojarzy się z opisami bitew, pojedynków, czynów wielkich wojowników, w zetknięciu np. z „czynami” mnichów, które są zwykłą pijacką burdą, daje efekt komiczny.