Powieść polifoniczna (wielogłosowa) – u źródeł utworu polifonicznego jest muzyka – utwór wielogłosowy, w którym każdy głos w chórze lub w orkiestrze jest samodzielny i równouprawniony wobec pozostałych. Ta technika muzyczna polega na równoczesnym prowadzeniu dwóch lub więcej linii melodycznych. Zbrodnia i kara Dostojewskiego jest klasycznym przykładem powieści polifonicznej (na nowatorstwo jej konstrukcji wskazał Michaił Bachtin, rosyjski teoretyk literatury). Owo nowatorstwo polega na wielogłosowości struktury artystycznej; żaden z głosów bohaterów nie może sobie rościć pretensji do roli solisty. Narrator oddaje głos postaciom, nie ocenia ich, sam jest jakby przezroczysty. W powieści mamy różne głosy wypowiadające się na te same tematy: winy i kary, zbrodni, sumienia, przeznaczenia człowieka i sensu życia – to głosy (np.) Rodiona Raskolnikowa, Soni Marmieładowej, Porfirego, Razumichina…