SIELANKA → (dawniej idylla) – utwór tematem swoim dotyczący życia wsi, pracy pasterzy, rolników, rybaków. Sielanka przedstawia złagodzoną, upiększoną wizję świata – radosnego, po–godnego, bez realistycznych obrazów. Odbija się to zresztą w naszej mowie potocznej, gdy mówimy np.”przestań z tą sielanką!” – czyli, nie upiększaj, powiedz również „czarne prawdy” o sprawie. Ze względu na budowę dzielimy sielanki na:

• epickie (monolog opowiadający wydarzenia,
• udramatyzowane (wyrażone dialogiem).

Sielanka pochodzi ze starożytności – tworzył ją jeszcze Teokryt.

Możemy dokonać jeszcze następującego podziału na:

• bukoliki – dotyczące swoim tematem życia i pracy pasterzy,
• georgiki – dotyczące pracy rolników (geo – ziemia).

W literaturze polskiego renesansu sielankowy obraz wsi prezentuje Jan Kochanowski w Pieśni świętojańskiej o Sobótce – a z kolei Szymon Szymonowic, w utworze pt. Żeńcy prezentuje „anty–sielankę” lub „sielankę niekonwencjonalną” – prezentującą „drugą stronę” pracy na wsi – jej realizm i cechy takie jak: wysiłek, pot, zmęczenie.