Teatr absurdu – jest to jeden z głównych nurtów awangardowej dramaturgii XX w., który rozwijał się głównie w latach 1955–1965. Za miejsce powstania tego nurtu uznaje się Francję – tam żyli i tworzyli główni jego przedstawiciele:
- Eugène Ionesco,
- Samuel Beckett,
- Artur Adamov,
- Jean Jenet.
Teatr absurdu jest wyrazem pesymistycznej wersji kondycji człowieka i warunków życia w świecie. Na taką wizję duży wpływ miała filozofia egzystencjalna (egzystencjaliści głosili m.in. absurdalność istnienia). Sytuacje, w której twórcy dramatów stawiają bohaterów, zwykle nie są odzwierciedleniem rzeczywistości; mają charakter metaforyczny i symboliczny.
Bohaterowie na ogół nie mogą się porozumieć, choć niekiedy bardzo się o to starają.
Sztuki twórców teatru absurdu często mają charakter groteskowy, występują w nich także parodia i czarny humor. W tych dramatach łączą się elementy komiczne i tragiczne, zabawne i przerażające – łączą się one, tworząc absurdalną wizję świata.
Za jednego z twórców teatru absurdu uważany jest Sławomir Mrożek. Sporo elementów absurdalnych znajdziemy także w dramatach Tadeusza Różewicza.