O bohaterze

  • Główny bohater jest postacią dominującą w utworze…
  • Postać, z którą mam do czynienia, nie jest przeciętna…
  • To jest osobowość! Silna, dominująca, budząca szacunek…
  • Autor ukształtował postać bardzo indywidualną (oryginalną, ekstrawagancką, niespotykaną)…
  • Bohater X to indywidualista, trudno znaleźć wielu podobnych do niego.
  • Główny bohater dzieła nie jest postacią jednoznaczną.
  • Bohater umyka prostym klasyfikacjom.
  • To postać złożona – z jednej strony twardy realista – z drugiej niepoprawny wizjoner.
  • To postać godna szacunku, ale nie budzi sympatii ani ciepłych uczuć.

O bohaterze, który jest silną indywidualnością

  • To postać obdarzona silnym charakterem.
  • Mamy do czynienia z postacią wielkiego formatu.
  • Główny bohater jest postacią dominującą w utworze.
  • Postać, z którą mam do czynienia, nie jest przeciętna ani blada.
  • To jest osobowość! Silna, dominująca, budząca szacunek.
  • Autor ukształtował postać bardzo indywidualną.
  • Bohater X to indywidualista, trudno znaleźć wielu podobnych do niego

O czarnym charakterze – niekoniecznie z niechęcią

  • Sprawca zła budzi niechęć, ale to dzięki niemu akcja rozwija się dynamicznie.
  • Zbrodnia bohatera nie podlega dyskusjom, ale pobudki nieco inaczej naświetlają zdarzenia.
  • Bohater jest intrygujący, gdy popełnia błędy – po nawróceniu staje się papierowym ideałem, sztucznym i nudnym.
  • Na tle przedstawionego w dziele środowiska – paradoksalnie – przestępca wydaje się obrońcą prawa!
  • Bohater jest negatywny – wzbudza natomiast podziw konsekwencją postępowania.
  • Bohaterka przyczyniła się do krzywdy innych osób – sama też padła ofiarą skomplikowanych okoliczności.

O bohaterce – niekoniecznie postaci pierwszego planu

  • Zwróć uwagę, o ile wygodniej w przypadku postaci kobiecych używać imion, nazwisk, ról
  • życiowych niż słów kobieta, pani, dama…
  • Problemem pani Bovary jest poczucie wyobcowania…
  • Główna bohaterka dramatu Zapolskiej należy do kobiet energicznych.
  • Przypadła jej w udziale rola drugoplanowa, ale bardzo istotna.
  • W tym utworze to kobieta decyduje o rozwoju akcji.
  • Pani X to indywidualistka, osoba oryginalna, niepowtarzalna, kobieta obdarzona silnym charakterem.
  • Pani Y jest postacią przeciętną, słabo zarysowaną, nie wnosi do akcji (utworu) niczego.
  • Wydaje się, że ta postać jest dla autora zaledwie rekwizytem, ozdobnikiem.
  • Mocna postać, choć negatywna.
  • Krucha, eteryczna, delikatna osoba – a akcja utworu kręci się wokół niej.

O bohaterze drugiego planu

  • Nie należy do pierwszego szeregu postaci – ale jego rola w dziele jest nieprzeceniona.
  • Bohater jest wyraźnie postacią tła – ale to ważne tło.
  • Bohaterowie drugiego planu czasem ważniejsi są od liderów powieści.
  • Pierwszorzędny wśród drugorzędnych – tak nazwałbym Rzeckiego.
  • Nie lekceważmy postaci drugoplanowych – bez nich główni nie mogliby istnieć.
  • Aby postać główna mogła jaśnieć słonecznym światłem – musi mieć obok postać drugiego planu.

O bohaterze wbrew opinii

  • Uznawany ogólnie za ideał wydaje się pompatyczny i nieprawdziwy.
  • Tradycyjnie lubiany, mnie wydaje się postacią dwulicową.
  • To postać popularna dzięki swojej odwadze, lecz czy nieprzereklamowana?
  • Twórca zamieszcza w utworze zbyt jednoznaczną ocenę bohatera – narzuca ją odbiorcy, a ja jako czytelnik tego nie lubię.
  • Wszyscy go potępiają, tymczasem warto przeanalizować motywy postępowania postaci.
  • Tradycja literacka uczyniła zeń postać posągową. Tym-czasem ja mam sporo wątpliwości.

O ideale – niekoniecznie pochwalnie

  • Postać, której nie można nic zarzucić. Oprócz właśnie tego – że nie można jej nic zarzucić.
  • Bohater jest wyraźnie ulubieńcem autora, otrzymał same pozytywne cechy. Nie sposób nie szanować go czy nie podziwiać. Ale to nie znaczy – obdarzać sympatią.
  • Wzór postępowania ma wiele zalet, trudno dopatrzyć się w nim wad. Dlatego jest irytujący…
  • Przez swoją nieskazitelność staje się obcy, nudny, przeraża doskonałością.
  • Owszem, człowiek dobry, godny podziwu, ale niczego nie wnosi do rozwoju wypadków.
  • Jest ideałem, bo został stworzony do celów dydaktycznych. Już samo to dowodzi, że daleko mu do prawdziwego człowieka.
  • To postać tak wzorowa, że musi być nieprawdziwa.
  • Jak to z ideałami bywa – wszyscy doszukują się w nich choć jednej wady!