Omów kierunki polityki zagranicznej Jagiellonów.

Jagiellonowie przez cały okres panowania dążyli przede wszystkim do wzmocnienia swojej pozycji w Europie. Zdobywali nowe ziemie i starali się utrzymywać już posiadane.

1. Podstawowym kierunkiem polityki zagranicznej Jagiellonów była walka o panowanie nad Bałtykiem (Pomorze Gdańskie, Inflanty, Żmudź) i możliwość prowadzenia swobodnego handlu z różnymi krajami.
Pierwszym wielkim zbrojnym starciem o Pomorze Gdańskie za czasów panowania Jagiellonów była wojna polsko-krzyżacka z 1409-1411 (bitwa pod Grunwaldem – 1410 r.). Ale starania o odzyskanie Pomorza rozstrzygnęła dopiero wojna trzynastoletnia (1454–1466), zakończona pokojem w Toruniu (1466 r.), na mocy którego po 158 latach Pomorze wróciło do Polski, a zakon stał się lennem Polski. Ale zakon próbował uniezależnić się, co spowodowało wybuch kolejnej wojny (1519–1521), zakończonej rozejmem i podpisaniem traktatu krakowskiego – 1525 r. (sekularyzacja zakonu i powstanie świeckiego Księstwa Pruskiego – lennika Polski).

2. Jagiellonowie dążyli również do jak najlepszego zjednoczenia Polski i Litwy – oba państwa łączył wspólny władca, ale różniła odrębna polityka zagraniczna. Wspólnie walczyły one z Krzyżakami w latach 1409-1411, ale już 43 lata później Litwa nie poparła militarnie Polski w wojnie trzynastoletniej. Jednocześnie Polska nie wspierała Litwy w walkach z Księstwem Moskiewskim. Dopiero za panowania Zygmunta Starego oba państwa wspólnie wystąpiły przeciw groźnemu sąsiadowi – Moskwie. Celem Polski było podporządkowanie sobie Inflant. Litwa również starała się o odzyskanie wcześniej utraconych ziem. Doszło do wybuchu wojny (1557–1570), która zakończyła się sekularyzacją Inflant i podziałem ich na dwie części: Kurlandię (lenno Królestwa otrzymał jako księstwo dziedziczne Gotard Kettler) i Inflanty dziedziczne – wcielone do państwa polsko-litewskiego.

3. Ważnym kierunkiem polityki zagranicznej Jagiellonów było też osiągnięcie wpływów w Europie Środkowej. W XV w. dynastia Jagiellonów zdobyła koronę czeską i węgierską, wygrywając rywalizację z inną wielką dynastią – Habsburgami. W 1526 r. Habsburgowie przejęli jednak tron czeski, a więc i Śląsk, oraz część Węgier – Królestwo Węgierskie (pozostała część Węgier została wcielona lub podporządkowana Turcji). Usadowienie się Habsburgów wzdłuż południowo-zachodniej granicy Polski nie tylko zahamowało aktywniejsze poczynania polskie na Śląsku i w Czechach, ale z czasem ułatwiło im oddziaływanie na sprawy wewnętrzne Polski.

4. Utrzymanie pokoju z Turcją to kolejny ważny punkt polityki zagranicznej Jagiellonów. Wprawdzie Polska próbowała odzyskać zajętą przez Turcję Mołdawię, ale wyprawa się nie powiodła (Jan Olbracht, 1497 r.). Wzdłuż południowych granic Polski znalazły się kraje zależne od sułtana, co spowodowało wzrost zagrożenia ze strony Turcji.