Opisz uzbrojenie i sposób walki rzymskiego legionisty.
Legiony rzymskie to formacja wojskowa, która stanowiła trzon rzymskiej armii, to na nich spoczywał główny ciężar walki. Każdy legion liczył ok. 5 tys. pieszych żołnierzy. Byli to rzymscy obywatele, którzy do armii zaciągali się ochotniczo na 20 – 25 lat. Podlegali bardzo ostrej dyscyplinie, byli więc doskonale wyszkoleni.
Legioniści byli świetnie uzbrojeni. Zwykli legioniści na głowach mieli hełmy wykonane tak, by osłaniały głowę, twarz i szyję, a przy tym nie utrudniały widzenia i słyszenia. Dowódcy nosili natomiast na głowach pióropusze – aby ich podwładni mogli ich dobrze widzieć w bitewnej zawierusze.
Pod zbroję żołnierze wkładali grubą tunikę sięgającą połowy ud. Bardzo ciężka zbroja złożona była z pasów metalu wiązanych na plecach i piersi grubymi rzemieniami. Hałaśliwy brzęk, który wydawała, gdy legionista maszerował, miał onieśmielać wroga. Zrobiony z pasków skóry „fartuszek” chronił pachwiny podczas walki.
Legionista w pełnym rynsztunku musiał dźwigać nie tylko broń i tarczę. Na ramionach niósł też ciężki ekwipunek, którzy ważył czasami nawet 40 kg, a musiał być niesiony przez wiele kilometrów. W jego skład wchodził komplet narzędzi, kociołek i rondel.
Ponieważ legioniści wygrywali wojny nie tylko dzięki wielkiej waleczności, ale także zdolności do szybkiego przemieszczania się, obok zbroi równie ważne wyposażenie legionisty stanowiły sandały. Buty były mocne (tak, by mogły wytrzymywać wielokilometrowe marsze) i przewiewne.
Podstawową bronią rzymskiego legionisty była ciężka włócznia, oszczep, który mógł przebić zarówno tarczę, jak i pancerz. Drewniane tarcze wzmacniano metalowym pokryciem, którym można było w razie potrzeby pchnąć wroga.
Żołnierze posługiwali się także katapultami, by miotać we wroga kamienie i oszczepy.