Członkowie grupy Skamander różnili się między sobą i ich twórczość budzi zupełnie odmienne skojarzenia.
- Kazimierz Wierzyński – to witalizm, energia „tryskająca z wierszy”.
- Jarosław Iwaszkiewicz – podąża w kierunku estetyzmu i klasycznej formy poezji.
- Antoni Słonimski – z kolei prezentuje bunt, demonstruje swoje ciągłe niepogodzenie się ze światem.
Oto utwory z międzywojnia, które charakteryzują tych poetów:
- Kazimierz Wierzyński – słynny wiersz Zielono mam w głowie… z tomu Wiosna i wino. Jest to typowa poetycka wykładnia pojęcia młodości jako programu poetyckiego. Znany jest też pierwszy cykl wierszy o tematyce sportowej w dziejach naszej literatury – mianowicie tom Laur olimpijski.
- Antoni Słonimski zawarł w swojej twórczości dwa nurty stylistyczne.
- Pierwszy to protest, ekspresja, można zaryzykować twierdzenie: romantycznego buntu.
- Drugi nurt – to poetyka klasyczna, pełna umiaru i spokoju.
Znany jest wiersz Słonimskiego pt. Do córki pisarza, skierowany do córki i żony Żeromskiego, napisany po śmierci tego twórcy, który był autorytetem dla społeczeństwa międzywojennego. Słonimski odrysowuje portret pomnikowy – bohatera pisarza, który pozostawił ból i tęsknotę, lecz także wzbudza wielki szacunek.
- Jarosław Iwaszkiewicz – okazał się artystą wszechstronnym. Zadebiutował w roku 1919 cyklem Oktostychy, później wsławił się prozą (Sława i chwała, Panny z Wilka).
- Iwaszkiewicz zajmował się ideą piękna, mitem artysty, świat traktował jako materiał do przetworzenia w poezji.
- Oktostychy to ośmiowersowce, które są poetyckimi definicjami pojęć takich jak szczęście, erotyk itp.
- Lato 1932 na różne sposoby przetwarza i opisuje niebo – o zmroku, wieczorem, w nocy. Opisy mają jeszcze inny cel oprócz estetycznego – są refleksją o pozycji człowieka wobec kosmosu, zdradzają egzystencjalny lęk istoty ludzkiej.
Zapamiętaj
- Kazimierz Wierzyński – poeta radości, pierwszy poeta sportu, patriota i emigrant tęskniący do kraju. Wierzyński nigdy nie wrócił do Polski po wojnie, mieszkał w Stanach Zjednoczonych i potępiał panujący w kraju ustrój. Szczególnie przeciw realiom i polityce PRL wymierzył zbiór pt. Czarny polonez – z zaciekłością potępiany w kraju. Wierzyński to jeszcze jeden poeta emigrant, dzięki wymowie wierszy emigracyjnych staje się kontynuatorem wygnańców takich jak Mickiewicz, Słowacki, Norwid, Miłosz. W roku 1969 popełnił samobójstwo.
- Antoni Słonimski – nazywany jest dla odmiany spadkobiercą pozytywistów (Czesław Miłosz – w Historii literatury polskiej). Podobnie jak Bolesław Prus (przyjaciel rodziny Słonimskich) pisał Kronikę tygodniową i z otaczającej rzeczywistości czerpał twórczą inspirację. Wojnę spędził za granicą (Francja, Anglia), do kraju powrócił dopiero w 1951 roku, po odwilży – 1956 zaczął działać wśród liberalnych pisarzy. Zmarł w 1976 roku.
Zobacz:
Omów powstanie, skład i genezę nazwy oraz charakter grupy Skamander