Dokonaj alfabetycznego zestawienia najbardziej znanych poetów dwudziestolecia międzywojennego, zaznaczając ich przynależność grupową i charakterystyczne utwory.

  • Józef Czechowicz – czołowy poeta awangardy lubelskiej. Czechowicz głosi, że „poezja jest muzyką”, opiewa pejzaż wsi operując skrótem i metaforą, wykorzystuje obrazowanie senne, psychiczną miazgę i skojarzenia.
    Znane wiersze:

  • Jarosław Iwaszkiewicz – jeden z członków grupy Skamander. Zadebiutował cyklem Oktostychy, znany jest także wiersz pt. Lato 1932. Najmniej radykalny z poetów, dążący ku estetyzmowi i klasycyzmowi. Później również pisarz (Sława i chwała, opowiadania).
  • Bruno Jasieński – przedstawiciel futurystów (obok Młodożeńca, Sterna i Wata). Działał w Krakowie. Napisał wiersz-manifest wyrażający ideologię futurystów, pełen nonszalancji, młodzieńczej agresji i pogardy dla autorytetów uznanej poezji, czyli But w butonierce.
  • Jan Lechoń – to pseudonim poetycki Leszka Serafinowicza, członka grupy Skamander, autora słynnego poematu pt. Mochnacki. Jest też Lechoń autorem Herostratesa – we wczesnej fazie twórczości głosił: „a wiosną niechaj wiosnę, nie Polskę zobaczę”…
    • Miłość,
    • La precieuse,
    • Krawiec kulawy itd.
  • Bolesław Leśmian – indywidualność epoki, mistrz fantastyki baśniowej i neologizmów. Rozpatrywał relację Bóg – Człowiek, dostrzegając przywiązanie ludzi do spraw ziemskich i tzw. heroiczny humanizm istnienia człowieka.
    Wiersze:

  • Czesław Miłosz – członek wileńskiej grupy Żagary, późniejszy laureat literackiej Nagrody Nobla (1980), emigrant, twórca słynnych utworów poetyckich, dramatów, powieści. W dobie międzywojnia napisał m.in. znamienity wiersz Jeszcze wiersz o ojczyźnie i proroczy W mojej ojczyźnie, do której nie wrócę (lata 30.).
  • Tadeusz Peiper – teoretyk Awangardy Krakowskiej, zwany też papieżem awangardy – twórcza, choć kontrowersyjna osobowość, skupiająca wokół siebie poetów takich jak Przyboś, Brzękowski, Kurek. Głosił zasadę 3 x M (miasto, masa, maszyna)
    Napisał dwie książki programowe:

    • Tędy
    • Nowe usta.
  • Julian Przyboś – czołowy poeta Awangardy Krakowskiej, mistrz metafory, skrótu i elipsy. Według Przybosia tworzenie i odczytywanie poezji jest pracą intelektualną, rozszyfrowywaniem skondensowanych znaczeń.
    Przykładem są wiersze:

    • Z Tatr,
    • Lipiec,
    • Echo.
  • Antoni Słonimski – członek grupy Skamander, buntownik z założenia: „w demokracji będę wielbił króla, w monarchii będę demokratą”. Napisał wiersz Do córki pisarza poświęcony Żeromskiemu.
  • Leopold Staff – poeta trzech pokoleń, po epoce Młodej Polski tworzy w międzywojniu. Jest to etap poezji codzienności, poszukiwania piękna w powszednich, rodzinnych motywach, pejzażu wsi i prac na roli. Tom Ścieżki polne, wiersz Kartoflisko, słynna „pochwała wieprza i gnoju”.
  • Julian Tuwim – czołowy poeta Skamandra, sprawca wojny o Wiosnę, imprez „Pod Picadorem”, autor słynnych wierszy Do prostego człowieka, Mieszkańcy, Scherzo, Sitowie, Do krytyków. Głosił Tuwim ideał poezji o wszystkim, bez podziału na piękne i brzydkie, wizję poety – „ultimus inter pares” (ostatniego wśród równych). Słynny jest także poemat dygresyjny Tuwima pt. Kwiaty polskie.
  • Kazimierz Wierzyński – członek grupy Skamandra, najbardziej zachwycony życiem, głoszący witalizm, energię i radość istnienia.
    • Słynny jest utwór Wierzyńskiego Zielono mam w głowie:
      Zielono mam w głowie i fiołki w niej kwitną
      sadzone na klombach mych myśli za młodu…,
    • a także pierwszy tom o spor­cie – Laur Olimpijski.

 

Zobacz:

Mapa polskiej poezji współczesnej

Dwudziestolecie międzywojenne w Polsce 1918-1939

Dwudziestolecie międzywojenne – charakterystyka epoki

Charakterystyka DWUDZIESTOLECIA międzywojennego

 

Zaprezentuj całokształt poezji dwudziestolecia międzywojennego w Polsce

Poezja dwudziestolecia w Polsce

Poezja dwudziestolecia międzywojennego wobec tradycji

Dwudziestolecie międzywojenne – praca domowa

Zaprezentuj dorobek twórczy Juliana Tuwima

Test z dwudziestolecia międzywojennego cz. 1.

TEST z dwudziestolecia międzywojennego cz. 2.