Używając języka filozofów, można stwierdzić, że jest to epoka „powrotu myśli ludzkiej do rzeczy”. Odwrót od ducha polegał na nowym celu, który stawiali sobie myśliciele epoki: zająć się „życiem i rzeczą”. W epoce tej – według niektórych – ukształtował się materialny świat współczesnego człowieka i nasz światopogląd, pościg za pieniędzmi, wygodą, skomplikowanymi konstrukcjami technicznymi ułatwiającymi życie.

Oświecenie określa się niekiedy rewolucją mechanistyczną, bowiem zapanowało wówczas upodobanie do różnych tworów inżynieryjnych. Myśl, że wszechświat jest wielką machiną, zachęcała do konstruowania małych maszyn – czynienia dzieła na podobieństwo Boga. I powstawały: balon, silnik wodny, prace Newtona i innych uczonych. A w centrum działań fizyków i filozofów, i poetów znów znalazł się człowiek, ciało i zmysły. „Duch”, jak widać, stał się mniej istotnym tematem rozważań i twórczych poszukiwań.

Zobacz:

Jakie pojęcia określają charakter epoki oświecenia?

Dlaczego oświecenie nazywa się epoką rozumu?

Wymień nazwiska filozofów oświeceniowych