Przedstaw podstawowe założenia realizmu magicznego na podstawie wybranej powieści.
Zacznij:
Powieściami realizmu magicznego nazywa się głównie powieści iberoamerykańskie powstałe w latach 60. i 70. XX w.
Rozwiń:
W obrębie świata przedstawionego współistnieją realizm i fantastyka (np. dokładny, realistyczny opis narodzin dziecka ze świńskim ogonem w Stu latach samotności Gabriela Garcii Márqueza).
- Czas często ma charakter kolisty – jak w mitach, zaś równolegle z czasem mitycznym rozwija się chronologia zdarzeń.
- Mitologizacja czasu i przestrzeni ułatwia uniwersalizację przedstawionych problemów i postaw.
- Współwystępują obok siebie przestrzeń zwykła, codzienna (profanum) i magiczna (sacrum) – np. pracownia Aureliano.
Sto lat samotności to saga – mit wielopokoleniowego rodu Buendia osiadłego w Macondo (wymyślona miejscowość na brzegu Kolumbii – wymyślona, lecz opisana tak dokładnie, że przy okazji lektury można by narysować dość dokładną mapę Macondo). Jose Arcadio Buena łamie tabu, żeniąc się z kuzynką – w ten sposób skazuje ród na tytułowe sto lat samotności.
Zakończ:
W tego typu powieściach mogą występować duchy i zjawiska nadprzyrodzone. Niektóre miejsca (np. Macondo) potraktowane są jako środek świata; są one punktem odniesienia dla całej przestrzeni.
Najważniejsze teksty:
- Sto lat samotności i Miłość w czasach zarazy Gabriela Garcii Márqueza,
- Pochwała macochy Maria Vargasa Lllosy,
- Spokojne sumienia Carlosa Fuentesa,
- Prawiek Olgi Tokarczuk.
Zobacz:
Sto lat samotności Márqueza jako przykład realizmu magicznego
Co wiesz o powieściach Gabriela Garcii Márqueza? Jak wiąże się z nimi pojęcie realizmu magicznego?