Scharakteryzuj poezję księdza Jana Twardowskiego.
Twórczość księdza Jana Twardowskiego należy do poezji o tematyce religijnej, lecz jest to propozycja oryginalna, propagująca model wiary radosnej, bliskiej człowiekowi i, co dodać należy, w dzisiejszych czasach modna i popularna. Jeśli szukać źródeł czy odwołań koncepcji ks. Twardowskiego, to odpowiednią wydaje się filozofia św. Franciszka z Asyżu, który tak samo w centrum ludzkich wartości stawiał miłość i radość życia. Ksiądz Twardowski debiutował jeszcze przed wojną, uczestniczył w powstaniu warszawskim. Jego tomiki to: Wiersze, Znaki ufności, Niebieskie okulary, Sumienie ruszyło, Stukam do nieba. Popularność tej poezji bierze się głównie stąd, że ksiądz-poeta podaje dogmaty wiary religijnej bez patosu, bez surowości nakazów i zakazów, bez lęku, głosząc, że ma być ona pomocą i oparciem człowieka.
- Bóg – u księdza Twardowskiego to Bóg z ludzką twarzą, przyjaciel, rozumiejący i kochający człowieka, bliski mu, opiekun – nie sędzia.
- Wiara – to radość życia i uśmiech, Ÿródło szczęścia i umiejętność kochania świata z prostotą i szczerością.
- Świat – a zatem bogactwo przyrody, zwierzęta, roślinność to wielkie dzieło Boga, które człowiek winien kochać i umieć się nim cieszyć i z nim współistnieć. Poezję Twardowskiego cechuje afirmacja świata – prawdziwy zachwyt nad cudem, jakim jest Ziemia.
- Człowiek – to ukochane dziecko Boga, bywa ułomny i grzeszny, jest przywiązany do swego świata i jest to naturalne.
Ksiądz Twardowski operuje w swojej poezji prostotą języka, humorem, używa często anafor, stwarza klimat pogody ducha, radości i optymizmu, tym samym zupełnie odmienia tradycyjny model pisania o Bogu i o dogmatach wiary. Okazuje się, że ta właśnie forma jest najbardziej nośna znaczeniowo i bliska ludziom. Znany jest także ksiądz Twardowski z dowcipnych aforyzmów i licznych sentencji, zaś ostrze jego krytyki nigdy nie tępi ludzkich błędów, lecz raczej traktowanie religii i Boga z fałszywą pobożnością. Mówi wprost w wierszu Nie: „nie posypujcie cukrem religii, nie wycierajcie jej gumą”. Piękny jest List do Matki Boskiej, w którym w zwykłej relacji w formie listu do zupełnie zwykłej osoby, donosi o pięknie i harmonii natury, ptaków, ryb, zwierząt i lasu. Z kolei wiersz O maluchach posiada fabułę, opowiada o rozrabiających w kościele dzieciach, podczas kazania, które musiało być zaiste nudne. Ta sytuacja: fałsz zasłuchanych, nudzących się dorosłych i rozbrykanych, szczerych maluchów wyznacza pewne wartości, bo Jezus wybacza „niegrzecznym” dzieciom ich szczerość.
Ważne miejsce w tej poezji zajmuje uśmiech: „uśmiechnij się nade mną ”mówi poeta do Boga w Suplikacjach, a warto też przytoczyć jego słowa:
Spieszmy się kochać ludzi tak szybko odchodzą
zostaną po nich buty i telefon głuchy…
Zobacz:
Analiza i interpretacja wiersza Jana Twardowskiego Nie rozdzielaj