Suplikacje
Suplikacje
Boże, po stokroć święty, mocny i uśmiechnięty – (1)
Iżeś stworzył papugę, zaskrońca, zebrę pręgowaną – (2)
kazałeś żyć wiewiórce i hipopotamom –
teologów łaskoczesz chrabąszcza wąsami –
dzisiaj, gdy jest mi tak smutno i duszno, i ciemno – (3)
uśmiechnij się nade mną (4)
- Tytuł
Suplikacja to modlitwa kościelna skierowana do Boga w czas zagrożenia. Najbardziej znana brzmi:
„Święty Boże! Święty Mocny! Święty a Nieśmiertelny! Zmiłuj się nad nami!”.Poeta nawiązuje do tej suplikacji i trochę ją przekształca – Stwórca w tym wierszu jest i święty, i mocny – ale jest także uśmiechnięty. O ile tradycyjna suplikacja jest zbiorową prośbą wiernych do Boga, tu przybiera ona charakter osobistej prośby. Podmiot mówiący prosi Stwórcę o Jego uśmiech w trudnej sytuacji osobistej – kiedy jest mu smutno i ciemno.
- (1) Nawiązanie do Księgi Rodzaju
W tej księdze zawarty jest opis stworzenia świata. Jak wiemy, tuż przed stworzeniem człowieka Bóg stworzył zwierzęta, którym człowiek miał nadać nazwy. W Biblii nie zostały wymienione poszczególne gatunki. Poeta dla przykładu wymienia jednak kilka, humorystycznie zestawiając egzotyczne zwierzęta (zebrę, hipopotama itd.) z pospolitymi, takimi jak wiewiórka czy chrabąszcz.
- (2) Jak został ukazany Bóg?
- potężny i wszechmocny
- ale „uśmiechnięty”, bliski człowiekowi, przyjacielski wobec ludzi
- ostoja ludzi, Ten, który może dać im wsparcie w trudnych chwilach
- obdarzony poczuciem humoru, łaskoczący teologów wąsami chrabąszcza
- stwórca świata przyrody
- kreator
- (3) Osobisty charakter utworu
Być może „ja” liryczne można utożsamiać z autorem wiersza – księdzem i poetą. Utwór ma charakter bardzo osobistej rozmowy z Bogiem, modlitwy, co podkreślają zaimki osobowe takie jak „gdy mi tak smutno” i „uśmiechnij się nade mną”.
- (4) Jak został ukazany człowiek?
- pokłada ufność w Bogu
- nie boi się Go
- odczuwa smutek
- uważa Boga za przyjaciela
Zobacz: