Charakterystyka Zenona Ziembiewicza
Prezentacja
Syn ziemiańskiej rodziny Ziembiewiczów, wychowany w Boleborzy, wykształcony (gimnazjum, studia w Paryżu), potem redaktor pisma Niwa, wreszcie prezydent miasta.
Cechy wyglądu
- Tak wygląda u szczytu kariery:
Jego powszechnie znana sylwetka, trochę pochylona, przemykająca prawie co dnia długim, odkrytym autem przez ulice miasta, jego twarz o garbatym profilu i ascetycznie wydłużonej szczęce, dla jednych przyjemna i nawet rasowa, dla drugich jezuicka i nienawistna.
- W oczach Elżbiety jeszcze jako uczeń:
Te przylizane włosy, bardzo gęste i równe, miały dziwny kolor – niby ciemny, ale złotawy – i kiedy były tak gładko z czoła do karku sczesane, wyglądały jak czapeczka.
- Wizerunek po powrocie z Paryża:
Jego garnitur „sportowy” odznaczał się proletariackim egotyzmem, pochmurną twarz golił rzadko, a włosy, których kolor ciemnozłoty podobał się kiedyś „zmysłowo” Elżbiecie Bieckiej, także domagały się strzyżenia.
Cechy charakteru
- Inteligentny, chłonny wiedzy, zależy mu na nauce: Zenon wracał z miasta do domu na święta, na wakacje, uczeń pilny i wzorowy, wiozący doskonałe stopnie i świadectwa.
- Krytyczny wobec świata – swoich rodziców, niesprawiedliwości, postępowania ojca wobec matki czy dworu.
- Samodzielny – zarabia na swoją edukację.
- Pragnie uczciwie żyć – takie sobie stawia założenie, więc ceni uczciwość, ma pewien system wartości.
- Ulega pokusom kariery – pod naciskiem wpływowych ludzi pisze nieprawdę, plącze się w układy – to oznacza chwiejny charakter, brak wierności zasadom, tchórzostwo.
- Uwodzi Justynę – prostą dziewczynę z pełną świadomością, że nie chce się z nią wiązać. To egoizm i nieuczciwość.
- Spotyka się z Justyną, mimo że kocha Elżbietę – to dwulicowość, nieuczciwość po raz drugi, pobłażanie swoim słabościom, chwiejność charakteru.
- Sam siebie miał wytłumaczyć z kolejnych czynów:
Miał swoje zasady i motywy postępowania w taki właśnie sposób a nie inny. - Wobec otoczenia ulegał presji ludzi wpływowych, takich od których zależał.
- Skrzywdził Justynę, źle oceniał ojca, ale powielał jego grzechy, zniszczył życie Elżbiety, nie uniósł ciężaru odpowiedzialności za miasto.
Ocena ogólna
Trudno pozytywnie ocenić człowieka, który ma na swoim koncie tyle negatywnych czynów. Ustępliwość wobec pokus, pobłażanie sobie, odstępstwo od młodzieńczych ideałów – czynią z Zenona Ziembiewicza postać chwiejną, tchórzliwa, płytką. To polski przykład karierowicza, któremu nie udało się ukryć swoich grzeszków – bo Justyna nie zniosła psychicznie swojego losu. Gdyby znikła z ich życia, opłacona, umieszczona daleko – rodzina Ziembiewiczów żyłaby zapewne długo i szczęśliwie…