Rozważania nad sensem życia i szczęściem w ludzkiej egzystencji na podstawie literatury antycznej, staropolskiej i współczesnej.

Renesans ma stanowić jeden z trzech filarów pracy, która w zasadzie winna rozwinąć trzy wątki. Co o szczęściu i o życiu ludzkim pisano: w antyku, w lit. staropolskiej, w lit. współczesnej. Renesans jest ważny w staropolskiej wypowiedzi o szczęściu. Przecież przywołać można znów: Kochanowskiego, Reja, filozofów zachodnich. Całą koncepcję harmonii, uporządkowania, ufności Bogu, afirmacji natury.
Ale warto:

  • wykazać podobieństwa i kontynuacje z antykiem
  • skontrastować z koncepcjami średniowiecza i baroku.

Szczególnie to ostatnie wychodzi efektownie – barok bowiem zaprzecza i harmonijnej strukturze, i uporządkowaniu, i idei spokoju. A co w tym wszystkim najbardziej pociągające – to fakt, że literatura współczesna kontynuuje założenia i te, i te… Można znaleźć w niej i pochwałę harmonii, i egzystencjalne lęki. I propagowanie postaw wysoce etycznych i niepokojów moralnych.

Popatrz jak można zestawić:

  • poezję Kochanowskiego z poezją Szarzyńskiego i księdza Jana Twardowskiego (ufność Bogu)
  • Żywot człowieka poczciwego Mikołaja Reja z Pamiętnikami Paska i Ferdydurke Witolda Gombrowicza.
  • Pouczenia etyczne Kochanowskiego z Panem Cogito Zbigniewa Herberta.
  • Koncepcję człowieka potężnego (renesans) z kruchą trzciną (Pascal) i teoriami egzystencjalizmu (Sartre, Camus), wreszcie z poezją Haliny Poświatowskiej.

Zobacz:

Szczęście – praca domowa

Szczęście

Starożytne pomysły na szczęście

Recepty na szczęście zawarte w literaturze renesansu

Szczęście – motyw literacki