Składnia zdania pojedynczego

Zdanie pojedyncze to wypowiedzenie z jednym orzeczeniem, wyrażonym osobową formą czasownika.

Andrzej je obiad.
Jola jest piękną kobietą.

W pierwszym zdaniu występuje orzeczenie czasownikowe (czasownik w konkretnej formie fleksyjnej), w drugim orzeczenie imienne, czyli dwuelementowe, na które składają się: łącznik i orzecznik.

  • Łącznikiem nazywa się formę osobową jednego z czasowników: być, stać się, zostać,
  • orzecznikiem słowo, które tworzy z nim całość logiczną i gramatyczną. Może to być rzeczownik, przymiotnik, imiesłów przymiotnikowy, zaimek, liczebnik. W tym przykładzie oczywiście funkcję łącznika pełni czasownik jest, a orzecznika rzeczownik kobietą.

Orzeczenie to jedna z głównych części zdania, drugą jest podmiot – informacja o wykonawcy czynności lub obiekcie działania.

 

Rozróżnić można kilka typów podmiotów:

  • gramatyczny – jest nim konkretne słowo w mianowniku (rzeczownik, zaimek, przymiotnik, imiesłów przymiotnikowy, liczebnik);
  • logiczny – gdy nazwa rzeczy lub osoby, której dotyczy czasownik, nie występuje w mianowniku, lecz w dopełniaczu lub bierniku, a orzeczenie wyraża: brak, ubywanie, przybywanie. Ten podmiot wynika z sensu zdania, a nie z postaci gramatycznej:
    Przed końcem miesiąca znowu brakło pieniędzy.
  • szeregowy – gdy stanowią go równoważne elementy, np. coś jest wyliczane, występuje wspólnie:
    Jabłka, gruszki i śliwki leżą obok siebie.
  • towarzyszący, gdy człony nie są równoważne, ale jeden dopełnia drugi i obydwu dotyczy orzeczenie: Jaś z mamą idą po zakupy.
  • domyślny – to taki, którego fizycznie nie ma, „ukrywa się” w formie gramatycznej orzeczenia. Zapisuje się go jako zaimek w nawiasie:
    Robimy zakupy. (my)


Uwaga na zdania bezpodmiotowe!!!

Nazwiemy tak to wypowiedzenie, w którym podmiotu fizycznie nie ma, a dodatkowo nieistotna jest informacja, kto wykonuje czynność. Dla wartości i zrozumienia zdania nie ma to znaczenia.

Ławki pomalowano na zielono.
(tu czasownik jest w formie nieosobowej zakończonej na -no).

Świta.
Burczy mi w żołądku.
Zebrało się jej na płacz.

(Niektóre zjawiska atmosferyczne, cielesne i duchowe dolegliwości człowieka nie mają wykonawcy; konstrukcja zdania powoduje, że zalicza się je do zdań bezpodmiotowych).

Skoro istnieją części zdania główne, muszą istnieć i inne, poboczne, tzw. określenia. Wraz z nadrzędnym wobec siebie podmiotem lub orzeczeniem stanowią grupę podmiotu lub grupę orzeczenia. Przydawki, dopełnienia i okoliczniki, bo o nich mowa, rozbudowują zdanie pojedyncze do postaci tzw. rozwiniętego.


Przydawka

Najprostszą i zarazem najpewniejszą definicją przydawki jest ta, która kategorycznie stwierdza: każde określenie rzeczownika jest przydawką. Nie ma znaczenia miejsce i związek z określanym wyrazem. Oto kilka przykładów, dzięki którym można to sobie uzmysłowić:

Spotkałem tę kobietę późnym wieczorem.
Malowanie mieszkania zajęło mi cztery dni.
Muszę iść po pojemnik na śmieci.

Wnioski:

  • W zdaniu może być więcej niż jedna przydawka.
  • Typ przydawki zależy od jej przynależności gramatycznej i znaczenia. Może nią być:
    • przymiotnik, imiesłów przymiotnikowy, zaimek, liczebnik – wtedy to przydawka przymiotna;
    • wyrażenie przyimkowe – przydawka przyimkowa;
    • wreszcie inny rzeczownik. Ten ostatni w zależności od swej formy tworzy dwa typy przydawek: rzeczowną, gdy określenie jest nazwą własną lub konkretną i stoi w tym samym przypadku – lekarz pediatra, lub dopełniaczową – jak sama nazwa wskazuje występuje w dopełniaczu: brat ojca, imieniny dziadków.

Uwaga!!!
Jeśli rzeczownik zastępuje jakąś część mowy, najczęściej zaimek, albo w roli rzeczownika występuje przymiotnik, to jego określenia też będą przydawkami:

Taki ktoś może kraść.
Niewidomy z psem pewniej porusza się po mieście.


Dopełnienie

określa czasownik, każdą jego formę (nieosobową, imiesłowy, bezokoliczniki), bez względu na miejsce w zdaniu i przynależność do części mowy. Zwykle pomocne są pytania przypadków zależnych (czyli wszystkich oprócz mianownika), bo pamiętać należy, że czasownik, przez wielość swoich form, w zdaniu bywa nie tylko orzeczeniem. Sam też może być dopełnieniem innego czasownika:

Muszę iść po zakupy.

W tym zdaniu orzeczenie muszę określane jest przez dopełnienie iść (co?), które z kolei ma dopełnienie po zakupy (po co?). Podobnie w zdaniu:

Spotkałem człowieka interesującego się motoryzacją.

Orzeczenie ma dopełnienie – człowieka ( kogo?, co?); a przydawka – interesującego się (wyrażona imiesłowem) ma określenie – motoryzacją, które w tym zdaniu jest dopełnieniem (imiesłów jest formą czasownika).

W niektórych zdaniach rozróżnić można dopełnienie bliższe i dopełnienie dalsze. Dotyczy to tylko takich sytuacji, gdy orzeczeniem jest tzw. czasownik przechodni, mogący wystąpić w stronie biernej: widziałem – byłem widziany; myłem – byłem myty itp.

Babcia piórem pisze list.
List jest pisany przez babcię piórem.

Po zamianie zdania na stronę bierną jedno z dopełnień stało się podmiotem. To praktyczne sprawdzenie, które z dopełnień było tzw. bliższym (list), a które dopełnieniem dalszym (piórem).

 

Okoliczniki

Jak sama nazwa wskazuje, dotyczą dodatkowych okoliczności towarzyszących czynnościom, czyli czasu, miejsca, sposobu, przyczyny, celu, warunku, stopnia i miary, przyzwolenia. Określają czasowniki i jego formy, ale też przymiotniki i przysłówki. Najprościej można je znaleźć i nazwać, stawiając właściwe, niemal oczywiste pytania:

  • O północy zegar bije dwanaście razy.
    (kiedy? – okolicznik czasu)
  • W styczniu spędzamy ferie w górach.
    (gdzie? – okolicznik miejsca)
  • Zrób to dokładnie!
    (jak? – okolicznik sposobu)
  • Na świecie wiele dzieci umiera z głodu.
    (dlaczego? z jakiej przyczyny? – okolicznik przyczyny)
  • Dla poprawienia wyników wiele poświęcił.
    (w jakim celu? – okolicznik celu)
  • W razie deszczu wynajmiemy autokar.
    (pod jakim warunkiem? – okolicznik warunku)
  • Mimo deszczu wyjdziemy na to spotkanie.
    (mimo czego? – okolicznik przyzwolenia)
  • Bardzo mocno trzymał kciuki.
    (jak mocno? – okolicznik stopnia)
  • Podróż trwała dzień.
    (jak długo? – okolicznik miary).

 

Elementy składniowe zdania pojedynczego.

Przykład:
W zdaniu: Swoje imienne zaproszenia na ten niepowtarzalny bal niektórzy goście powinni uznać za wyjątkowy zaszczyt, spotykający nielicznych wybranych są:

  • swoje (zaproszenia) – przydawka,
  • imienne (zaproszenia) – przydawka,
  • zaproszenia (powinni uznać) – dopełnienie,
  • na bal (zaproszenia) – przydawka,
  • ten (bal) – przydawka,
  • niepowtarzalny (bal) – przydawka,
  • niektórzy (goście) – przydawka,
  • goście – podmiot,
  • powinni – orzeczenie,
  • uznać (powinni) – dopełnienie,
  • za zaszczyt (uznać) – dopełnienie,
  • wyjątkowy (zaszczyt) – przydawka,
  • spotykający (zaszczyt) – przydawka,
  • wybranych (spotykający) – dopełnienie,
  • nielicznych (wybranych) – przydawka.

[W nawiasach podaję wyraz określany]

Facebook aleklasa 2

Zobacz:

Składnia

https://aleklasa.pl/matura/c331-nauka-o-jezyku-pytania-i-odpowiedzi/skladnia

Elementy składniowe zdania pojedynczego

Składnia TEST

Składnia – ćwiczenia