Wstęp – czas i przestrzeń
Wstęp sprawdza się przy opowiadaniach. Technika określania miejsca lub czasu akcji ma wiele zalet. Czytelnikowi wyjaśnia, gdzie się znalazł i czego może się spodziewać. Uporządkuje teren do wprowadzenia postaci i akcji. Pozwoli popisać się wyobraźnią.
- Miejscem wydarzeń, które opisuję, jest … (stare zamczysko).
- Rzecz dzieje się w roku… w miejscu… (1944), (straszliwym).
- Znajdujemy się w… Jest rok…
- Trudno określić dokładnie czas tych wydarzeń. Miejscem ich stał się/stało się/stała się… (dwór, ogród, miasto, planeta).
- Miejsce – kosmos. Czas – przyszłość. W takich realiach rozgrywa się akcja tego opowiadania.
- Rozpocznę od określenia miejsca i czasu akcji…
- Sceną opisanych tu wydarzeń jest wielkie miasto…
- Niech porą tego, co się wydarzy, będzie wiosna 1999.
- Przestrzeń wiejska kojarzy się z wakacjami.
- Na wstępie opiszę scenerię wydarzeń…
- Gdzie? Daleko. Kiedy? Dawno. Ważne – że naprawdę…
- Działo się to (tu i tu).
- Nikt nie pamięta, kiedy to było… na pewno w lecie, ale którego roku?
- Takie miejsce, jak… prowokuje do zwierzeń.
- Cudownym tłem wydarzeń jest stary las…
Taki wstęp jest…
Piękny i ciekawy, jednak mało uniwersalny. W szkole częściej niż opowiadania piszemy rozprawki i charakterystyki. Jeśli piszesz esej, także możesz skorzystać z tej ściągawki – uwaga, nie każda z tych propozycji będzie właściwa dla eseju.
Inne przykłady
- Zdarzyło się to zupełnie niedawno i niedaleko – być może bardzo blisko ciebie…
- Miejsce zdarzeń, które rozegrały się tak niedawno, jest nieistotne. Mogło to być tu, w tym mieście, mogło bardzo, bardzo daleko…
- Niezwykłym tłem tych krwawych wydarzeń jest stary las…
- Sceneria starych ruin pobudza wyobraźnię. Co tu się wydarzyło?
- Trwał czwarty rok II wojny światowej, na ulicach okupowanej Warszawy wiało grozą…
- W stolicy pewnego europejskiego miasta już w XX wieku…
- Spotkanie bohaterów nastąpiło w szczególnie dziwnych okolicznościach…
Zobacz: