Monarchów elekcyjnych było jedenastu.

n Henryk Walezy (1573–1574, władał zaledwie cztery miesiące)
Syn Henryka II, króla Francji. W Polsce niczym się nie wyróżnił. Uciekł z niej, gdy tylko otrzymał wiadomość, że może panować w ojczyźnie. Polacy i Francuzi po tym zdarzeniu długo nie czuli do siebie sympatii.

Stefan Batory (1576–1586)
Książę Siedmiogrodu. Zdolny wódz i polityk. Zreformował polską armię. Prowadził długotrwałe i zwycięskie wojny z Moskwą, odsuwając na pewien czas niebezpieczeństwo oderwania od Polski ważnych ziem na wschodzie kraju.

Zygmunt III Waza (1587–1632)
Syn króla Szwecji Jana III Wazy i Katarzyny Jagiellonki. Krótko władał także Szwecją. Ostatecznie unia polsko-szwedzka nie doszła do skutku. Do końca życia nie zrezygnował ze szwedzkiej korony. Nie udało mu się także uzyskać korony carskiej. Za jego czasów rozpoczęły się groźne konflikty z Turcją.

Władysław IV Waza (1632–1648)
Syn Zygmunta III Wazy. Chciał zasiąść na tronie Szwecji i bezskutecznie zabiegał o panowanie w Moskwie. Stworzył flotę, która miała umocnić pozycję Polski na Bałtyku.

Jan Kazimierz (1648–1668)
Syn Zygmunta III Wazy. Całe jego panowanie wypełniły krwawe wojny z Kozakami na Ukrainie (ich wodzem był Bohdan Chmielnicki), ze Szwecją (potop 1655–1660), z Brandenburgią, Siedmiogrodem i Rosją. Polska poniosła ogromne straty: wrogowie zniszczyli dużo miast i wsi, zginęło wielu mieszkańców.

Michał Korybut Wiśniowiecki (1669–1673)
Przez całe jego panowanie toczyli ze sobą rywalizację magnaci, osłabiając kraj. Polska przegrała wojnę z Turcją i utraciła Podole.

Jan III Sobieski (1674–1696)
Walczył zwycięsko z Turcją i Tatarami. Rozgromił armię turecką pod murami Wiednia (1683 r.). Pod koniec życia bezskutecznie próbował opanować Mołdawię.

August II Mocny (1697–1706, 1709–1733)
Władca Saksonii. Wplątał Polskę w konflikt ze Szwecją. Długotrwała wojna zrujnowała kraj.

Stanisław Leszczyński (1704–1709, 1733–1736)
Obrany królem na życzenie władcy Szwecji Karola XII musiał się liczyć z jego wolą. Powtórnie obwołany królem przez przeciwników Augusta III Sasa. Musiał uciekać z Polski i ostatecznie został władcą Lotaryngii należącej do Francji.

August III Sas (1733–1763)
Syn Augusta II Mocnego. W czasie jego panowania Polska nie prowadziła aktywnej polityki zagranicznej, nie angażowała się w konflikty europejskie. Kraj powoli dźwigał się ze zniszczeń spowodowanych wojną ze Szwecją toczoną za Augusta II Mocnego.

Stanisław August Poniatowski (1764–1795)
Pragnął unowocześnić Polskę, tak by dorównywała w rozwoju przodującym krajom Europy. To za jego panowania obradował Sejm Wielki (1788–1792) i ogłoszono Konstytucję 3 maja (1791 r.). Za jego też rządów Rzeczpospolita znikła z mapy Europy: jej ziemiami podzieliły się Rosja, Prusy i Austria w czasie trzech rozbiorów (1772 r., 1793 r., 1795 r.).