Wymień kilku epigonów romantyzmu.

Zacznij:
Umowna data końca romantyzmu (1863) nie oznaczała wcale definitywnego zerwania z poetyką właściwą tej epoce. Była ona nadal żywa zwłaszcza w poezji. Po powstaniu styczniowym nadal tworzyli Seweryn Goszczyński i Józef Bogdan Zaleski.

Rozwiń:
W pełni sił twórczych pozostawali poeci debiutujący po 1840 r. – Cyprian Kamil Norwid (zupełnie odrębna osobowość artystyczna) i Kornel Ujejski.
Epigonem romantyzmu był w pewnym sensie także pozytywistyczny poeta Adam Asnyk – w wierszach miłosnych i filozoficznych wykorzystywał romantyczne motywy, posługiwał się dawnymi środkami wersyfikacji i środkami stylistycznymi.

Tradycję romantyczną (stylizacja na pieśni ludowe i stosowanie odpowiadających im schematów wersyfikacyjnych) z pozytywistycznymi tendencjami łączyła Maria Konopnicka.

Zakończ:
Ważny przejaw epigonizmu to twórczość Deotymy – Jadwigi Łuszczewskiej, która zdobyła rozgłos wierszami i improwizacjami. Prowadziła także własny salon literacki w Warszawie.


Najważniejsze teksty:

  • Pieśń o ziemi naszej Wincentego Pola,
  • Maraton Kornela Ujejskiego,
  • Kalina i Złoty kubek Teofila Lenartowicza,
  • Lirnik wioskowy Władysława Syrokomli