Sam Różewicz wyraził się następująco:
Miejsce jest jedno. Dekoracja jedna. Wystarczy, jeśli w ciągu tych godzin przestawi się krzesło. Mamy tu bowiem niechęć do jakkolwiek rozbudowanej scenografii. Meble mają być normalne, a postacie występują w swoich codziennych, zwykłych ubraniach.
Kompozycja Kartoteki Różewicza
Prześledźmy kolejne warstwy dramatu:
- Czas – jest synchroniczny – tzn. zamiast następstwa czasu mamy jednoczesność – młodości i dorosłości, wojny i dni powojennych, które przeplatają się w scenach i świadomości Bohatera.
- Akcja – luźne, niepowiązane logicznie sceny – karty z kartoteki.
- Miejsce – symultanizm (jednoczesność). Na scenie stoi łóżko, a scena jest zarazem ulicą, kawiarnią, sypialnią, przechodnim pokojem.
- Bohater – everyman (człowiek-każdy), reprezentant pokolenia. Jest to antybohater – bierny, nie chce popełnić samobójstwa ani nawet gadać. Przyjmuje pozycję horyzontalną (parodia bohatera romantycznego).
- Chór – element klasycznej tragedii greckiej. Tu sparodiowany jako Chór Starców.
Wnioski
- Jest to absolutnie nowatorska forma teatru. Cechuje go tzw. „dramaturgia otwarta”, czyli taka konstrukcja, która odbiega od klasycznych reguł teatru, jest luźnym zlepkiem „wysepek”, ramową strukturą bez zamknięcia.
- Zauważmy, że taka forma podąża za przesłaniem dramatu. Ma ona swoją jakością wykazać tragedię człowieka współczesnego – jego życia w rozsypce i jego stosunek do tradycji.
Zobacz:
Jakie interpretacje Kartoteki Tadeusza Różewicza możesz zaprezentować?