Jak pisać o bohaterze (zdania wzorcowe)

Główny bohater jest postacią dominującą w utworze…
Postać, z którą mam do czynienia, nie jest przeciętna…
To jest osobowość! Silna, dominująca, budząca szacunek…
Autor ukształtował postać bardzo indywidualną (oryginalną, ekstrawagancką, niespotykaną)…
Bohater X to indywidualista, trudno znaleźć wielu podobnych do niego.
Główny bohater dzieła nie jest postacią jednoznaczną.
Bohater umyka prostym klasyfikacjom.
To postać złożona – z jednej strony twardy realista – z drugiej niepoprawny wizjoner.
To postać godna szacunku, ale nie budzi sympatii ani ciepłych uczuć.

Sprawca zła budzi niechęć, ale to dzięki niemu akcja rozwija się dynamicznie.
Zbrodnia bohatera nie podlega dyskusjom, ale pobudki nieco inaczej naświetlają zdarzenia.
Bohater jest intrygujący, gdy popełnia błędy – po nawróceniu staje się papierowym ideałem, sztucznym i nudnym.
Na tle przedstawionego w dziele środowiska – paradoksalnie – przestępca wydaje się obrońcą prawa!
Bohater jest negatywny – wzbudza natomiast podziw konsekwencją postępowania.
Bohaterka przyczyniła się do krzywdy innych osób – sama też padła ofiarą skomplikowanych okoliczności.

Zwróć uwagę, o ile wygodniej w przypadku postaci kobiecych używać imion, nazwisk, ról
życiowych niż słów kobieta, pani, dama…
Problemem pani Bovary jest poczucie wyobcowania…
Główna bohaterka dramatu Zapolskiej należy do kobiet energicznych.
Przypadła jej w udziale rola drugoplanowa, ale bardzo istotna.
W tym utworze to kobieta decyduje o rozwoju akcji.
Pani X to indywidualistka, osoba oryginalna, niepowtarzalna, kobieta obdarzona silnym charakterem.
Pani Y jest postacią przeciętną, słabo zarysowaną, nie wnosi do akcji (utworu) niczego.
Wydaje się, że ta postać jest dla autora zaledwie rekwizytem, ozdobnikiem.
Mocna postać, choć negatywna.
Krucha, eteryczna, delikatna osoba – a akcja utworu kręci się wokół niej.

Nie należy do pierwszego szeregu postaci – ale jego rola w dziele jest nieprzeceniona.
Bohater jest wyraźnie postacią tła – ale to ważne tło.
Bohaterowie drugiego planu czasem ważniejsi są od liderów powieści.
Pierwszorzędny wśród drugorzędnych – tak nazwałbym Rzeckiego.
Nie lekceważmy postaci drugoplanowych – bez nich główni nie mogliby istnieć.
Aby postać główna mogła jaśnieć słonecznym światłem – musi mieć obok postać drugiego planu.

Uznawany ogólnie za ideał wydaje się pompatyczny i nieprawdziwy.
Tradycyjnie lubiany, mnie wydaje się postacią dwulicową.
To postać popularna dzięki swojej odwadze, lecz czy nieprzereklamowana?
Twórca zamieszcza w utworze zbyt jednoznaczną ocenę bohatera – narzuca ją odbiorcy, a ja jako czytelnik tego nie lubię.
Wszyscy go potępiają, tymczasem warto przeanalizować motywy postępowania postaci.
Tradycja literacka uczyniła zeń postać posągową. Tym-czasem ja mam sporo wątpliwości.

Postać, której nie można nic zarzucić. Oprócz właśnie tego – że nie można jej nic zarzucić.
Bohater jest wyraźnie ulubieńcem autora, otrzymał same pozytywne cechy. Nie sposób nie szanować go czy nie podziwiać. Ale to nie znaczy – obdarzać sympatią.
Wzór postępowania ma wiele zalet, trudno dopatrzyć się w nim wad. Dlatego jest irytujący…
Przez swoją nieskazitelność staje się obcy, nudny, przeraża doskonałością.
Owszem, człowiek dobry, godny podziwu, ale niczego nie wnosi do rozwoju wypadków.
Jest ideałem, bo został stworzony do celów dydaktycznych. Już samo to dowodzi, że daleko mu do prawdziwego człowieka.
To postać tak wzorowa, że musi być nieprawdziwa.
Jak to z ideałami bywa – wszyscy doszukują się w nich choć jednej wady!