ROMANTYZM – termin ten funkcjonuje przede wszystkim jako nazwa okresu literackiego, trwającego w Polsce w latach 1818 (1822)-1864. Praktycznie zapoczątkował romantyzm Adam Mickiewicz zbiorem Ballady i romanse (1822), a za teoretyczny początek uważa się dzieło Kazimierza Brodzińskiego pt. O klasyczności i romantyczności (1818). Za zakończenie tej epoki przyjmuje się rok 1864 – datę upadku powstania styczniowego. Romantyzm w Polsce stał się okresem szczególnie znaczącym, gdyż ideały ogólnoeuropejskie (uczuciowości, duchowości, metafizyki) u nas zostały powiązane ze sprawą patriotyczną – z ideą uwolnienia kraju spod jarzma zaborów.

Warto wyjaśnić genezę nazwy romantyzm, gdyż poprzez skojarzenie ze słowem Roma (Rzym) budzi często wątpliwości. Otóż nazwa romantyzmu wywodzi się od słowa „romanus” – czyli rzeczywiście ma etymologiczny związek z rzymskością. Rzecz polega na tym, że od średniowiecza językiem romańskim nazywano język ludowy, którym posługiwali się mieszkańcy terenów zajętych przez Rzymian, a był to język – mieszanka łaciny i języków tubylczych. Utwory w tym języku tworzone określano zaś np. romancami – natomiast epoka romantyzmu sięgnęła po starą literaturę ludową, jej podania, utwory i bohaterów pochodzących ze średniowiecza. Jako romantyczną zaczęto określać atmosferę starych ruin, romansów, natury, średniowiecznej poezji, a że twórcy początku XIX wieku ten właśnie kierunek propagowali, nazwano ich półwiecze romantyzmem.