We Francji w ciągu XVII w. dokonano odbudowy absolutyzmu monarszego. Miało to miejsce za rządów Ludwika XIII (1610-1643) i jego pierwszego ministra — kardynała Armanda Richelieu.
- Przeprowadzono centralizację państwa.
- Zreorganizowano aparat urzędniczy. Rząd składał się z sekretarzy (ministrów), kierowników resortów – odpowiedzialnych przed królem i jego pierwszym ministrem. Rada państwa straciła swe znaczenie na rzecz rady królewskiej. Zarząd prowincji poddano kontroli urzędników zwanych intendentami.
- Zlikwidowano przywileje polityczne hugenotów.
- Wprowadzono ucisk fiskalny.
- W polityce zewnętrznej dążono do zapewnienia Francji stanowiska mocarstwowego, walcząc o to z Habsburgami.
Szczyt absolutyzmu francuskiego przypada na lata panowania Ludwika XIV (1643-1715). Początkowo rządy w imieniu małoletniego króla sprawowała jego matka i pierwszy minister — kardynał Juliusz Mazarini. Pełną władzę Ludwik przejął po jego śmierci. Król Francji wychodził z założenia, ie Bóg dał mu pełnię władzy nad poddanymi. Utożsamiał państwo z własną osobą – przypisywane jest mu powiedzenie „państwo – to ja”.
- Król był głównym źródłem prawa, ale sam jednocześnie stał ponad nim.
- Tylko on lub upoważnieni przez niego ministrowie decydowali o nakładaniu podatków.
- W praktyce zanikła reprezentacja stanowa – Stany Generalne (nie były zwoływane do 1789 r.).
- W 1685 r., w ramach ujednolicenia państwa, odwołano edykt nantejski.
- W dziedzinie ekonomii stosowano politykę merkantylizmu – dążenia do uzyskania dodatniego bilansu w handlu zagranicznym.
- Rozbudowano flotę handlową i przystąpiono do tworzenia imperium kolonialnego.
- Francja toczyła liczne wojny, zdobywając Flandrię, Alzację i Lotaryngię. W wyniku wojny o sukcesję (dziedziczenie tronu) hiszpańską (1710-1713), wnuk Ludwika XIV zasiadł na tronie Hiszpanii.
Datownik
1610-1643 – panowanie Ludwika XIII
1643-1713 — panowanie Ludwika XIV
1685 – zniesienie edyktu nańtejskiego
1701-1713 — wojna o sukcesję hiszpańską