Podział epoki W Europie barok jako epoka historyczno-literacka obejmuje zasadniczo cały wiek XVII, choć korzeniami sięga jeszcze końca XVI wieku. Początek – II połowa XVI w. (marinizm we Włoszech). Koniec – lata trzydzieste XVIII w. (rokoko – faza schyłkowa epoki). Odrodzenie najszybciej wygasło we Włoszech – od połowy XVI wieku przerodziło się w nowy styl w sztuce, zwany manieryzmem. W Polsce Prebarok (wczesny barok) – przełom wieków XVI i XVII (od lat
Po okresie renesansowego optymizmu – przejawiającego się w niezłomnej wierze w sens ludzkich działań wspieranych przez mądrego, sprawiedliwego, dobrego Boga, który rozsądnie skonstruował świat – nadchodzi czas pesymizmu, zwątpienia. Ludzie renesansu z ufnością patrzyli w przyszłość, wierząc, że dzięki swym zdolnościom i wiedzy osiągną szczęście. Wiara ta jednak okazała się utopią. Nie tylko nie udało im się zwyciężyć chorób i śmierci. Nie stworzyli także sprawiedliwych państw, nie zaniechali prowadzenia wojen. Wydaje się, że to właśnie renesansowa
W drugiej połowie XVIII w. rozpowszechnił się w państwach niemieckich, Skandynawii, Hiszpanii i Rosji system rządów zwany absolutyzmem oświeceniowym. Był on inspirowany przez ideologię oświecenia. W imię racji stanu, jedności i siły państwa władcy wzmacniali centralizm w zarządzaniu państwem, dbali o rozwój gospodarczy, ograniczali przywileje szlachty, zwalczali uprawnienia Kościoła (laicyzacja). Następowało jednocześnie zaostrzenie kontroli policyjnej i wszechwładne panowanie zależnej od monarchy biurokracji. Powstał typ państwa policyjnego. W tym okresie powstało
We Francji w ciągu XVII w. dokonano odbudowy absolutyzmu monarszego. Miało to miejsce za rządów Ludwika XIII (1610-1643) i jego pierwszego ministra — kardynała Armanda Richelieu. Przeprowadzono centralizację państwa. Zreorganizowano aparat urzędniczy. Rząd składał się z sekretarzy (ministrów), kierowników resortów – odpowiedzialnych przed królem i jego pierwszym ministrem. Rada państwa straciła swe znaczenie na rzecz rady królewskiej. Zarząd prowincji poddano kontroli urzędników zwanych intendentami. Zlikwidowano przywileje polityczne hugenotów. Wprowadzono ucisk
Metoda na powtórkę? Przedstawić epokę za pomocą najważniejszych dla niej pojęć! Zrozumieć, zapamiętać, skojarzyć z potrzebnymi tekstami kultury. Nasz pojęciownik to zbiór najważniejszych terminów i najlepszy przewodnik. Barok Nazwa epoki Słowo „barrocco” w języku portugalskim oznacza niezwykle rzadki, wyrafinowany i ceniony gatunek perły. Henryk Wölfflin, wielki dziewiętnastowieczny historyk sztuki, użył tego terminu w wydanym w roku 1888 dziele Renaissance und Barock, dokonując jednocześnie pierwszego zdecydowanego rozróżnienia tych dwu epok w historii nauk humanistycznych. Wcześniej rozmaici badacze
Absolutyzm w klasycznej postaci spotykał się z krytyką oświeconej opinii publicznej, uczulonej na wszelkie przejawy nadużywania władzy (w XVIII w.), niekompetencji i fanatyzmu. Owa krytyka stała się jednym ze źródeł powstania absolutyzmu oświeconego. Zmieniały się czasy, priorytety polityczne i scentralizowane monarchie mogły sobie pozwolić na odrzucenie anachronicznych form sprawowania władzy. Typowymi przykładami systemu oświeconego były systemy: Austrii, Prus, Danii, Szwecji, w pewnej mierze Rosji, Hiszpanii i Portugalii. W połowie XVIII w. w wielu monarchiach przeprowadzone zostały reformy,
Początki absolutyzmu we Francji Choć system absolutny zrodził się w Hiszpanii, ale najbardziej klasyczną drogę do absolutyzmu przeszła Francja. We Francji istniały duże tradycje silnej władzy królewskiej, ale poprzez wojny domowe o charakterze religijnym, obcą interwencję narastającą w drugiej połowie XVI w., zależność od feudałów popierających monarchię, autorytet władzy królewskiej mocno ucierpiał. Proces ten został zatrzymany za rządów Henryka IV Burbona. Śmierć z ręki fanatyka w 1610 roku, osierocenie małoletniego następcy i rządy regentki Marii Medycejskiej i jej
Zarys dziejów politycznych Ostatnie 200 lat dziejów Francji obfitowało w burzliwe polityczne wypadki i nagłe zwroty sytuacji. Długa i niełatwa była droga tego kraju do rzeczywistej demokracji. Ewolucja przeplatała się z rewolucyjną przemianą, co w sumie dało interesujące rezultaty. Wyróżnia się następujące okresy w historii Francji od 1789 r.: Monarchia ograniczona 1789-92 I Republika 1792-1804: działalność Konwentu 1792-93 dyktatura jakobińska 1793-94 Dyrektoriat 1795-99 konsulat gen. Bonapartego 1799-1804 —› dyktatura napoleońska
Wielka Brytania stała się państwem konstytucyjnym w drodze długotrwałej ewolucji, a na tej drodze 2 rewolucje burżuazyjne XVII w. były tylko jednym z etapów. Ustrój polityczny tego państwa wykształcił się w XVII i XVIII stuleciu, w toku sporów parlamentu z królem, co doprowadziło do wyraźnego podziału kompetencji między nimi. Stopniowo faktyczną władzę przejął uformowany na bazie parlamentu rząd – gabinet. Na przełomie kolejnych stuleci system rządów parlamentarno-gabinetowych był już w
W drugiej połowie XVII w. Rosja weszła na drogę przeobrażeń, które doprowadziły tam do uformowania się nowożytnego, europejskiego absolutyzmu, jak również do wzrostu jej pozycji na arenie międzynarodowej. Punktem zwrotnym stały się reformy przeprowadzone przez wielką indywidualność – Piotra I, które wyrwały ten kraj z zacofania i zmniejszyły dystans do wysoko już rozwiniętej Europy Zachodniej. Poprzez opanowanie Inflant uaktywnieniu uległy kontakty gospodarcze z Zachodem. Car sprzyjał budowie i funkcjonowaniu manufaktur,
Państwa niemieckie – Rzesza Niemiecka Rzesza Niemiecka od czasu Wielkiego Bezkrólewia i walk dynastycznych o tron stała się faktyczną federacją czy, jak kto woli, konfederacją państw, co potwierdziła Złota Bulla cesarza Karola IV z 1356 r. Na jej mapie politycznej wśród obfitej mozaiki państw wyróżnić można było księstwa lub władztwa terytorialne o charakterze świeckim (np. Austria, Brandenburgia-Prusy, Bawaria, Palatynat Renu, Pomorze Zachodnie należały do większych), księstwa biskupie, następnie mniejsze terytoria
Monarchia absolutna była kolejną formą ustrojową państwa feudalnego. Pojawiła się wraz z ograniczeniem znaczenia bądź likwidacją instytucji stanowych przez panujących oraz redukowaniem uprawnień politycznych poszczególnych stanów. Najwyższa suwerenna pełna władza przeszła w ręce monarchy. Monarchia absolutna zrodziła się w momencie, gdy zarysowały się pierwsze symptomy rozkładu gospodarki feudalnej. W rywalizacji ze szlachtą i możnowładztwem (w celu ograniczenia ich przywilejów) odwoływała się do pomocy rosnącego w siłę, coraz zamożniejszego mieszczaństwa. Królowie