BELETRYSTYKA (fr. belles-lettres, łac. bonae litterae)
To termin renesansowy, który w ciągu wieków nieco zmienił znaczenie. Początkowo oznaczał studia nad gramatyką, retoryką i poezją, a także sztukę poezji i wymowy według wzorów antycznych, którą humaniści przeciwstawiali łacinie średniowiecznej. Na przełomie XVIII i XIX wieku beletrystyką nazywano poezję i prozę, odróżniając je od dzieł naukowych i użytkowych. Później zawężono znaczenie pojęcia beletrystyka do prozy fabularnej (powieści, nowele, opowiadania = literatura piękna), a współcześnie – jeszcze bardziej: beletrystyka to proza rozrywkowa.
BELETRYZACJA zaś czasem jest konieczna do „odnaukowienia” jakiegoś dzieła. Jeśli autor chce przekazać jakieś ważne treści szerszemu odbiorcy, wyposaża dzieło w beletrystyczne, rozrywkowe, lekkie elementy. Przykłady beletryzacji? Proza Umberta Eco – Imię róży, Wahadło Foucaulta.