Fraszka – z wł. frasca – drobnostka, drobiazg. Kolejny renesansowy gatunek literacki też wiąże się z Janem Kochanowskim. Termin zadomowił się u nas po opublikowaniu przez niego zbioru drobnych wierszy określonych w tytule jako Fraszki (1584). Utwory o podobnym charakterze wcześniej pisał Mikołaj Rej, ale nazywał je figlikami i nie zaznaczył tak wyraźnie ich cech gatunkowych. Kochanowski zbliżył fraszkę do starożytnego epigramatu (najpierw – napis nagrobny, później – lakoniczny utwór wyrażający w zwięzłej formie bogatą treść), zadbał o jej konkretność (zawsze dotyczyła jakiejś rzeczy, człowieka, sprawy – fraszki „na”, „do”, „o”, „ku”), a jednocześnie zróżnicował tematykę i nastrój. Przedmiotem jego fraszek były sprawy tak odległe, jak miłość, pochwała rycerskiej dzielności, dom, żart sytuacyjny, teza filozoficzna, wreszcie – sama twórczość poetycka. Wiersze, choć żartobliwe, miały różne zabarwienie (beztroskie, przekorne, uszczypliwe, aluzyjne). Kochanowski znalazł wielu naśladowców (Wacław Potocki, Jan Andrzej Morsztyn, Stanisław Trembecki, Adam Mickiewicz, Julian Tuwim, Konstanty Ildefons Gałczyński, Stanisław Jerzy Lec, Jan Sztaudynger).