HAGIOGRAFIA (z gr. hagios = święty) – dziedzina literatury, obejmująca żywoty świętych, gatunek literacki o charakterze parenetycznym uprawiany w epoce średniowiecza, ukazujący życie świętego, jego czyny i cuda od narodzin po męczeńską zwykle śmierć. Gatunek ukształtował się w pierwszych wiekach naszej ery, kiedy na Wschodzie zaczęto spisywać żywoty egipskich i syryjskich pustelników. Wzory czerpano z biografii znanych postaci starożytnych (wodzów, władców itp.). Akcentowano cnoty i poświęcenie, z jakim przyszli święci dążyli do Boga, by dostarczyć przykładów do naśladowania (cel parenetyczny). Największa popularność tekstów hagiograficznych przypada na wiek XIII. Autorzy, którzy tworzyli je w tym okresie, traktowali materiał biograficzny z coraz większą swobodą, włączali do swoich dzieł krążące w przekazach ustnych podania i legendy, nic więc dziwnego, że przesyca je żywioł fantastyki i cudowności. Najciekawsze utwory hagiograficzne: Legenda o św. Aleksym (zapis – wiek XV, wersja pierwotna – V-VI w., Syria), Złota legenda Jakuba da Voragine (XIII w.).