HORACJANIZM – nurt w poezji (renesansu i baroku), nawiązujący do twórczości słynnego rzymskiego poety Horacego. Tendencje, dla których Pieśni, Listy, Satyry Horacego były źródłem i inspiracją, dominowały na przestrzeni wieków od XVI do XVIII. Liryka horacjańska charakteryzuje się refleksyjnością i powściągliwością wobec przeżyć, dążeniem do doskonałości formy, podejmowaniem motywów mitologicznych i poglądów filozoficznych, np. słynnego motywu exegi monumentum (pomnik sobie stawiam), jest to bowiem myśl o nieśmiertelności poety, któremu wieczność zapewniają jego dzieła. Polscy horacjaniści różnych epok to przede wszystkim Jan Kochanowski, Maciej Sarbiewski, Adam Naruszewicz, Ignacy Krasicki.

Niektóre pieśni Kochanowskiego są parafrazami pieśni Horacego, np. Pieśń XI z Ksiąg pierwszych (Stronisz przede mną, Neto nietykana…) i Pieśń XXIV z Ksiąg drugich (Niezwykłym i nie leda piórem opatrzony…).