NEOKLASYCYZM – termin ten stosowano w poezji wielokrotnie, określając nim różne „fazy” nawrotu klasycznych wartości i nawiązań do tradycji. W Europie XX wieku, jeszcze przed II wojną światową, nazwę neoklasycyzm stosowano do nurtu w poezji francuskiej, którego przywódcą duchowym i pierwszym poetą był Paul Valéry. Zamierzał on połączyć osiągnięcia symbolizmu z wielką tradycją poezji francuskiej a formę poematów pragnął oprzeć o klasyczne wzorce.
W literaturze polskiej termin neoklasycyzm kojarzy się najbardziej z grupą poetycką, działającą po roku 1956. Wówczas neoklasycyzm w poezji polskiej stał się jednym z istotniejszych kierunków. Poeci neoklasycy odwoływali się do klasycznych wzorców, obrazów i pojęć a nawet historii antyku. Poezję neoklasyczną cechował intelektualizm słowa, poczucie smaku, podejmowanie problemów etycznych i moralnych. Zaliczamy do tego nurtu m.in. częściowo Zbigniewa Herberta oraz Jarosława Rymkiewicza.