PRZYPOWIEŚĆ – zwana także parabolą – jest to utwór, w którym treść, akcja i postacie nie są ważne ze względu na siebie, lecz na treść, którą symbolizują, są bowiem tylko ilustracją uniwersalnych prawideł ludzkiej egzystencji. Ażeby prawidłowo zinterpretować przypowieść, należy rozszyfrować ukryte znaczenie jej elementów. W Biblii przypowieść jest formą uprzywilejowaną. Przypomnijmy przypowieść o siewcy, który rozsiewał ziarno, a ono padało na różny grunt. Jest jasne dla odbiorcy, że jest to jedynie obraz, że siewca to nauczyciel (Chrystus i jego uczniowie), ziarno to nauka, a grunt to różni ludzie, którzy tę naukę przyjmują. Tego rodzaju przypowieść ma z reguły skróconą, schematyczną fabułę.

Podobnie jest w dłuższych formach – czyli w gatunku zwanym powieść – parabola. Przykładem takiej powieści może być Proces Franza Kafki lub Dżuma Alberta Camusa. By zinterpretować wymowę takiej powieści, musimy zapytać: co oznacza naprawdę dżuma? Czym jest miasto dotknięte zarazą? Czy postacie powieści to tylko „prywatne” osoby, czy reprezentanci typów ludzkich? Dopiero odpowiedź wyjaśnia odbiorcy sens dzieła.