REALIZM SOCJALISTYCZNY – nazywany także skrótowo → socrealizmem, powstały w sztuce radzieckiej kierunek, „obowiązujący” od 1934 roku – czyli od zjazdu pisarzy – kiedy to proklamował program socrealizmu Maksym Gorki. Program ten został przyjęty jako odgórna, jedynie słuszna metoda twórcza. Literatura realizmu socjalistycznego miała służyć idei socjalistycznej, przedstawiać rewolucyjną walkę ludu, wzorce osobowe budowniczych, robotników, aktywistów oddanych sprawie ludowej. Oprócz bohatera pozytywnego, często w ujęciu realizmu socjalistycznego występował „czarny charakter” – szpieg z Zachodu, imperialistyczny reakcjonista, wróg systemu. Socrealizm stworzył zbiór sztywnych reguł twórczych, dyrektyw pisarskich, domagających się literatury produkcyjnej, a pisarzy przekształcił w tzw. „inżynierów dusz”.

W Polsce realizm socjalistyczny stał się „prawem tworzenia” po roku 1948, po tym jak w grudniu odbył się zjazd Związku Zawodowego Literatów Polskich. Funkcjonowanie literatury (i innych sztuk) socrealistycznych okazało się procesem krótkotrwałym, pozostawiło jednak ślad w polskiej historii literatury – choćby budzące dziś efekt komiczny tytuły utworów: Traktory zdobędą wiosnę lub Kampania znaczy walka.