• I’m (very) sorry.
    Sorry – mówimy w momencie, gdy zrobiliśmy coś nie tak, gdy przepraszamy za konkretną rzecz, która już się stała, (potrąciliśmy kogoś, spóźniliśmy się na spotkanie itp.) lub jeżeli wyrażamy swoje współczucie dla drugiej osoby.
  • Excuse me – gdy dopiero chcemy coś zrobić lub powiedzieć i oczekujemy, że ktoś nam na to pozwoli, np.:
    • Excuse me, may I interrupt you. (Przepraszam, czy mogę ci przerwać) lub
    • Excuse me, can I try this on? (Przepraszam, czy mogę to przymierzyć?)
  • I beg you pardon.
    Pardon – mówimy przeważnie, gdy kogoś nie dosłyszeliśmy i chcemy, aby powtórzył to, co powiedział.
  • I must apologise for… – używamy podobnie jak sorry, jednak tym razem musimy powiedzieć konkretnie, za co przepraszamy, np.:
    • I must apologise for coming so late. (Przepraszam, że przyszedłem tak póno.) lub
    • I must apologise for my yesterday’s behaviour. (Przepraszam za moje wczorajsze zachowanie.)
  • I hope you’ll forgive me. – Mam nadzieję, że mi wybaczysz (wybaczycie).
    • I really didn’t mean it. – Naprawdę nie chciałem tego zrobić.
    • It wasn’t my fault. – To nie była moja wina.
  • I regret – żałuję, że…, np.:
    • I regret (that) I did not call you yesterday – Żałuję, że nie zadzwoniłem wczoraj do ciebie – lub
    • I regret (that) I told her about your problems – Żałuję, że powiedziałam jej o twoich problemach.

 

Reakcja na przeprosiny

W reakcji na przeprosiny wypada nam jedynie powiedzieć, że nic się nie stało, a możemy to wyrazić na następujące sposoby:

  • Never mind. (I don’t mind) – Nic nie szkodzi.
  • It’s all right. – Wszystko w porządku.
  • Oh, nothing happened. – Ależ nic się nie stało.
  • Oh, don’t worry, that’s all right. – Nie przejmuj się, wszystko w porządku.
  • It’s quite all right. – Całkiem w porządku (mówimy wtedy, gdy jednak chcemy dać danej osobie do zrozumienia, że tak na prawdę to wcale nie jest tak „w porządku”).
  • Don’t let that disturb you. – Nie przejmuj się tym.
  • Don’t mention it. – Nie ma sprawy.