- I’m (very) sorry.
Sorry – mówimy w momencie, gdy zrobiliśmy coś nie tak, gdy przepraszamy za konkretną rzecz, która już się stała, (potrąciliśmy kogoś, spóźniliśmy się na spotkanie itp.) lub jeżeli wyrażamy swoje współczucie dla drugiej osoby.
- Excuse me – gdy dopiero chcemy coś zrobić lub powiedzieć i oczekujemy, że ktoś nam na to pozwoli, np.:
- Excuse me, may I interrupt you. (Przepraszam, czy mogę ci przerwać) lub
- Excuse me, can I try this on? (Przepraszam, czy mogę to przymierzyć?)
- I beg you pardon.
Pardon – mówimy przeważnie, gdy kogoś nie dosłyszeliśmy i chcemy, aby powtórzył to, co powiedział.
- I must apologise for… – używamy podobnie jak sorry, jednak tym razem musimy powiedzieć konkretnie, za co przepraszamy, np.:
- I must apologise for coming so late. (Przepraszam, że przyszedłem tak póno.) lub
- I must apologise for my yesterday’s behaviour. (Przepraszam za moje wczorajsze zachowanie.)
- I hope you’ll forgive me. – Mam nadzieję, że mi wybaczysz (wybaczycie).
- I really didn’t mean it. – Naprawdę nie chciałem tego zrobić.
- It wasn’t my fault. – To nie była moja wina.
- I regret – żałuję, że…, np.:
- I regret (that) I did not call you yesterday – Żałuję, że nie zadzwoniłem wczoraj do ciebie – lub
- I regret (that) I told her about your problems – Żałuję, że powiedziałam jej o twoich problemach.
Reakcja na przeprosiny
W reakcji na przeprosiny wypada nam jedynie powiedzieć, że nic się nie stało, a możemy to wyrazić na następujące sposoby:
- Never mind. (I don’t mind) – Nic nie szkodzi.
- It’s all right. – Wszystko w porządku.
- Oh, nothing happened. – Ależ nic się nie stało.
- Oh, don’t worry, that’s all right. – Nie przejmuj się, wszystko w porządku.
- It’s quite all right. – Całkiem w porządku (mówimy wtedy, gdy jednak chcemy dać danej osobie do zrozumienia, że tak na prawdę to wcale nie jest tak „w porządku”).
- Don’t let that disturb you. – Nie przejmuj się tym.
- Don’t mention it. – Nie ma sprawy.