O
Oda – jeden z najstarszych gatunków poetyckich, wywodzący się jeszcze z liryki greckiej. Ody utrzymane były zazwyczaj w podniosłym stylu, miały charakter pochwalny lub dziękczynny. Dużą popularnością gatunek ten cieszył się w epokach zapatrzonych w antyk: w renesansie i klasycyzmie. Ody klasycystyczne były zazwyczaj utworami okolicznościowymi, opiewały ważne wydarzenia, adresowane były często do konkretnych osób. Chętnie sięgano w nich do wątków mitologicznych. Po gatunek sięgnęli też romantycy: w ich wykonaniu były to utwory znacznie swobodniejsze w stosunku do antycznego wzorca,
Oktawa – strofa 8-wersowa. Najczęściej pisana 11-zgłoskowcem, o układzie rymów abababcc popularna w romantycznym poemacie dygresyjnym (np. Beniowski Słowackiego).
Obrazek rodzajowy to wierszowana relacja o jakimś zdarzeniu, w której poeta występuje jako ktoś w rodzaju reportera (ma jednak prawo do większego subiektywizmu). To swego rodzaju poezja faktu. Utwór miejscami może przypominać notatki dziennikarskie. Obrazek może rozwinąć się w całą historyjkę, małą opowieść fabularną.
Literatura oniryczna – z gr. oneiros – sen. Literatura, która odwołuje się do motywu snu. Jego przywołanie umożliwia pisarzowi swobodne kreowanie świata, który przestaje rządzić się prawami realnej rzeczywistości, przesycanie go swobodnymi, fantastycznymi wizjami, odrzucenie krępujących reguł czasu. Przykładem mistrzowskiego posługiwania się tą techniką twórczą są Sklepy cynamonowe Brunona Schulza (zwłaszcza opowiadanie tytułowe, w którym jak we śnie spotykamy przepastne podwórka, podwójne ulice, zacierają się różnice między porami roku), jej elementy znajdujemy
OBRAZEK – krótkie opowiadanie, prezentujące scenkę rodzajową, portret psychologiczny bohatera, opis jakiejś sytuacji. Obrazki były bardzo modne w literaturze XIX wieku, zwłaszcza w dobie pozytywizmu. Obrazki Marii Konopnickiej – to wiersze z fabułą – czyli utwory wierszowane, przedstawiające najczęściej los skrzywdzonych dzieci z nizin społecznych. Obrazki Konopnickiej docierają do wrażliwości odbiorców, budzą współczucie, oskarżają winnych zła, które się dzieje. Przykładem może być znany wiersz pt. Jaś nie doczekał.
OBYCZAJOWOŚĆ – jest to termin istotny w poznawaniu literatury, bo przywoływany przy okazji wielu utworów, często formułowany jako temat prac pisemnych. Obyczajowość – jest to zestaw ogólnie przyjętych norm i zwyczajów, zgodnych z tradycją i ustaleniami danego społeczeństwa, dotyczących zachowania się, stroju, moralności, kultury bycia itd. Pierwszym utworem, który obyczajowość traktuje jako temat jest wiersz średniowieczny Słoty O zachowaniu się przy stole – m.in. dzięki temu utworowi poznajemy obyczajowość średniowieczną.
OKSYMORON – (z gr. oksys – ostry) jest to związek frazeologiczny zbudowany z wyrazów sprzecznych ze sobą treściowo np. „ładny brzydal”, „gorący lód”, „sucha woda” itp. Używanie takich zestawów było szczególnie modne w poezji barokowej i miało swój podtekst filozoficzny – ukazywało złożoność i niejednoznaczność pewnych myśli, odczuć, prowokowało swoim nieprawdopodobieństwem, wzmacniało siłę wyrazu i oddziaływania na odbiorcę. Oksymoron stanowi najprostszą formę paradoksu (efektownego sformułowania zawierającego myśl sprzeczną z obiegowymi przekonaniami, która
ONIRYZM – w literaturze spotykamy raczej określenie „technika oniryczna”, „obrazowanie oniryczne”, „literatura oniryczna”. Należy przede wszystkim skojarzyć ten termin z greckim znaczeniem słowa oneiros – czyli sen. Literatura oniryczna będzie zatem wykorzystywać sen jako temat, materię, motyw lub zasadę kompozycyjną – np. akcja może rozgrywać się we śnie. Technika oniryczna występuje, gdy np. wydarzenia w powieści nie są realnie umotywowane, lecz przypominają sen – dzieje się tak w powieści Franza
ONOMATOPEJA – jest to wyraz dźwiękonaśladowczy, czyli słowo, które oddaje naturalny dźwięk np. plum!, brr!, bzz!, pst! itp. Onomatopejami nazywamy także czasowniki powstałe po to, by oddać działanie dźwięku, np. świszczeć, burczeć, piszczeć, dzwonić. Warto zauważyć, że są to wyrazy „podobne” do rzeczy, które określają, powstały dzięki dźwiękowemu podobieństwu. Onomatopeje są często wykorzystywane w poezji, czasem wręcz celowo nagromadzone dla wywołania efektu dźwiękowego.
ORGANICYZM – pogląd rozpowszechniony w pozytywizmie, stanowiący jedno z głównych założeń tej epoki. Polega na porównywaniu społeczeństwa do organizmu. Jeśli zaś społeczeństwo = organizm, to wszystkie jego części są tak samo ważne dla funkcjonowania całego ustroju. „Członkami” organizmu społecznego są zaś wszystkie jego warstwy, zaniedbywanie jakiejkolwiek z nich spowoduje kalectwo całości. Wniosek z tego założenia wynika taki, że dla dobra całego społeczeństwa należy zadbać o klasy niższe, gdyż one także
ORIENTALIZM – zafascynowanie Wschodem – kulturą arabską, perską, obyczajami Japonii,tradycją Chin, wykorzystywanie w literaturze wschodnich motywów i krajobrazów. Szczególnie rozkwitł orientalizm w dobie romantyzmu, dalekie egzotyczne przestrzenie działały na wyobraźnię poetów, podejmowali oni motywy wschodnich legend (np. George Byron Giaur), opiewali wschodnie pejzaże (Adam Mickiewicz Sonety krymskie, Juliusz Słowacki Grób Agamemnona), a nawet wprowadzali do codziennego życia strój i precjoza wschodnie.
