ZAPAMIĘTAJ!
W charakterystyce powinny znaleźć się:

  • opis wyglądu zewnętrznego postaci,
  • cechy jej zachowania, charakteru,
  • zasady, jakimi kieruje się postać,
  • zainteresowania danej osoby, oraz ocena bohatera.

Nogi człowiek współczesny musi mieć mocne. Muszą być silne, bo w przeciwnym razie współczesny człowiek przegrywa wyścig. Charakteryzuje go pragnienie sukcesu praktycznie w każdej dziedzinie życia – w nauce, w pracy czy w życiu prywatnym. Człowiek współczesny ściga się też na szerszą skalę – całe narody uczestniczą np. w wyścigu zbrojeń. Gonitwa trwa przez całe życie, więc nogi muszą być nie tylko silne, ale i wytrzymałe.

Nóg człowiek współczesny używa także do zapierania się. Ciągle coś go atakuje. Musi więc jakoś te ataki odeprzeć – nie lubi bowiem przegrywać. Kiedy człowiek współczesny jest atakowany, najpierw przyjmuje atak, używając nóg jako oparcia i jednocześnie jako siły napędowej w późniejszym kontrataku. Co człowieka atakuje? Zło. Zło pod postacią innego człowieka, np.: terroryzm – współczesny człowiek bywa fanatykiem. Nogi człowieka współczesnego muszą być także odporne na podcięcia. Człowieka podcinają złe wiadomości. Złe wiadomości informują głównie o biedzie lub chorobach. Człowiek współczesny nie chce o nich myśleć, albowiem charakteryzuje go bezduszność. Musi zręcznie omijać złe wiadomości, a jeżeli już jakieś usłyszy, to nie może dać im się podciąć – człowiek nie lubi przegrywać.

Kręgosłup człowieka współczesnego musi być przede wszystkim giętki. Jeżeli człowiek jest wyprostowany, to znaczy, że jest pewny siebie, dumny. Jeżeli zaś jest zgięty, przygarbiony oznacza to, że czuje skruchę, budzi współczucie lub nawet politowanie. To od jego pozycji zależy, jak go widzą inni, a człowiek pragnie, by postrzegano go pozytywnie – bywa próżny. Giętkość kręgosłupa ułatwia mu uzasadnianie własnych poczynań. Współczesny człowiek jest bowiem dwulicowy i często głosi poglądy zupełnie sprzeczne z głoszonymi przez niego wcześniej. Współczesny człowiek jest skrajny jak dwa końce jednej prostej. Zaznaczyć należy, że prosta jest nieskończona, więc skrajność człowieka także nie ma granic.

Ręce u człowieka współczesnego mają szeroką gamę zastosowań. Po pierwsze używane są do chwytania. Człowiek współczesny przypomina alpinistę wspinającego się na pionową ścianę bez żadnego zabezpieczenia. Musi co jakiś czas mocno się czegoś chwytać, bo inaczej spadnie. Przypomnieć należy, że cały czas się ściga – jest ambitny.

Po drugie, ręce służą do brania pieniędzy. Człowiek współczesny to człowiek z pieniędzmi. Człowiek bez pieniędzy nie może być człowiekiem współczesnym, bo nie bierze udziału w wyścigu. Współczesny człowiek rodzi się i żyje dla pieniędzy (coraz częstsze są przypadki sprzedawania niemowląt przez biedne matki bogatym małżeństwom), a niekiedy przez pieniądze umiera (np.: morderstwa na zlecenie) – człowieka charakteryzuje chciwość.

Głowa nie jest człowiekowi współczesnemu zbytnio potrzebna. Używa jej bardzo rzadko – nie jest zbyt dobrze wyedukowany. Głowa nie jest jednak zupełnie bez znaczenia, bo na niej znajdują się: uszy, oczy, usta i twarz. A one są najważniejsze dla człowieka współczesnego.

Pierwotne zastosowanie uszu polegało na przechwytywaniu dźwięków płynących z otoczenia człowieka. Człowiek współczesny natomiast zmodyfikował ich rolę. Słyszy on jedynie te dźwięki, które chce usłyszeć. Przyczyn tej zmiany należy upatrywać w uciążliwości, jaką sprawia człowiekowi współczesnemu sumienie. Jeżeli człowiek nie słyszy o głodzie, biedzie, chorobach, wojnach, śmierci itp. to znaczy, że tego wszystkiego nie ma, nie ma więc powodów do wyrzutów sumienia. Człowiek współczesny wyzbył się ich.

Podobnie jak z uszami, tak i w przypadku oczu, człowiek zmienił ich zastosowanie. Nastawił się tylko na oglądanie obrazów, które sam chce widzieć. Jeżeli nie widać żadnego problemu ani o nim nie słychać, to go nie ma. Ta prosta zasada rządzi obecnie człowiekiem współczesnym. Dzięki niej jest szczęśliwy, choć to szczęście opiera się na złudzeniu, więc nie jest prawdziwe.

Usta współczesnemu człowiekowi służą głównie do uzasadniania jego poczynań, w czym współpracują z kręgosłupem. Odpowiadają także za wizerunek człowieka (kolejne podobieństwo do kręgosłupa). Usta uśmiechnięte – człowiek zadowolony, usta smutne – człowiek nieszczęśliwy.

Współczesny człowiek jest dwulicowy. Narzędzia służące do stworzenia dwulicowego wizerunku to oczy, usta, uszy i kręgosłup. Służą do budowania dwulicowego wizerunku, czyli kłamstwa.

Mózg od zawsze był dla człowieka najważniejszym narządem. Bez niego człowiek nie przetrwałby. Oto różnica między człowiekiem pierwotnym a współczesnym: o ile człowiek pierwotny koncentrował się na przeżyciu, o tyle przetrwanie dla człowieka współczesnego nie jest najważniejszą sprawą.

W takim razie, co go interesuje? Jego zainteresowania wiążą się jednocześnie ze skrajnościami natury człowieka współczesnego. Interesuje się on pieniędzmi, władzą, ale także nauką, poznawaniem kosmosu i co ciekawe także religią. Zainteresowanie tą sferą teoretycznie nie ma związku z pieniędzmi. Każda religia w swoim założeniu przynosić ma pokój. Jest to wpisane w jej zasady (np.: V przykazanie „Nie zabijaj”). Tymczasem człowiek przekształcił religię w bardzo dobry pretekst do zdobywania bogactw i władzy (wyprawy krzyżowe, terroryzm) – człowieka współczesnego charakteryzuje hipokryzja.

Człowiek współczesny jest bezwzględny w docieraniu do celu. Dzięki niedopuszczaniu do siebie złych wiadomości, próbuje być szczęśliwy. Skoro na świecie panuje głód, a ludzie zabijają się często dla kromki chleba i nikt nic z tym nie zrobił, to znaczy, że nie jest to aż tak wielki problem dla tych, którzy mają co jeść.

Człowiek współczesny przypomina bombę, bo podobnie jak ona dąży do samozagłady. To dążenie przejawia się chociażby w prowadzeniu wojen, szukaniu nowych broni, ale także w fanatyzmie i korupcji.

Współczesny człowiek przypomina także byka podczas corridy. Podąża za jednym kolorem i nic innego dla niego się nie liczy, nawet własne życie. Dla byka jest to kolor czerwony, a dla człowieka – zielony (dolarów).

To zło człowieka współczesnego ma swoje źródła w przeszłości. Człowiek nigdy nie był i nie będzie dobry, choć zawsze chciał i będzie chciał taki być. Mimo, że nigdy nie osiągnie swojego celu (bycia dobrym), to i tak warto, żeby się starał, bo wtedy staje się mniej zły.

 

Komentarz

Wypracowanie zostało napisane z pomysłem! Tradycyjna charakterystyka zaczyna się od opisu wyglądu zewnętrznego i poprzez opis zachowania, charakteru prowadzi do oceny danej osoby. Natomiast w tej pracy zostały połączone wszystkie te elementy. Autor podzielił charakterystykę człowieka współczesnego na elementy, odpowiadające częściom jego ciała. Jest to interesujący pomysł kompozycyjny!

Opis części ciała nie jest tu jednak tematem zasadniczym, wręcz przeciwnie – jedynie pretekstem do snucia rozważań o charakterze, zwyczajach i zachowaniach człowieka współczesnego, o jego psychice, a nawet… moralności. Poszczególne części ciała symbolizują pewne cechy charakteru współczesnego człowieka, świadczą o jego nastawieniu do rzeczywistości.

Praca jest nie tylko ciekawie skonstruowana, ale także głęboka.

Jak autor łączy opis części ciała człowieka z opisem cech jego charakteru?

  • Odwołuje się do związków frazeologicznych funkcjonujących w języku. Przykład? W zdaniu „Nogi człowiek współczesny musi mieć mocne.” Antoni odwołuje się do takich frazeologizmów, jak „postawić kogoś na nogi”, „stanąć na własnych nogach”, nawiązujących do sprytu, zaradności, samodzielności człowieka. Mówiąc o giętkim kręgosłupie, autor nawiązuje do metaforycznego znaczenia tego wyrażenia: posiadanie giętkiego kręgosłupa to niekoniecznie powód do dumy…
  • Autor często posługuje się też ironią: „Pierwotne zastosowanie uszu polegało na przechwytywaniu dźwięków płynących z otoczenia człowieka. Człowiek współczesny natomiast zmodyfikował ich rolę. Słyszy on jedynie te dźwięki, które chce słyszeć”.
  • W pracy tej znajdziemy też trafne i oryginalne porównania i metafory, np.: „Współczesny człowiek przypomina bombę, bo podobnie jak ona dąży do samozagłady”, „Współczesny człowiek przypomina także byka w czasie corridy. Podąża za jednym kolorem i nic innego dla niego się nie liczy, nawet własne życie. Dla byka jest to kolor czerwony, a dla człowieka – zielony (dolarów)”.

Umiejętne skomponowanie tych elementów to dodatkowy plus!

Jakie cechy człowieka współczesnego zauważa autor?

  • Pragnienie odniesienia sukcesu za wszelką cenę.
  • Fanatyzm.
  • Tendencja do odcinania się od złych wiadomości.
  • Obojętność na losy innych.
  • Dwulicowość.
  • Koncentrowanie się na pieniądzach.
  • Tendencja do ścigania się, ambicja.
  • Brak wyrzutów sumienia.
  • Bezwzględność w dążeniu do celu.
  • Dążenie do samozagłady.
  • Dążenie do dobra i walka ze złem – często bezskuteczna, ale jednak prowadząca do samodoskonalenia.

 

INNE POMYSŁY NA WYPRACOWANIE

Autor potraktował człowieka współczesnego jako pewien symbol, nie konkretną osobę, lecz ucieleśnienie cech wielu ludzi. Można było także pisząc na ten sam temat:

  • opisać jakąś fikcyjną osobę, będącą np. biznesmenem,
  • opisać konkretną postać, którą uważamy za symbol współczesności, np. Billa Gatesa, papieża,
  • zacząć od definicji człowieka współczesnego i opisać kilka różnych osób lub grup, które można uznać za reprezentatywne, np.

I Definicja człowieka współczesnego; kilka przykładów (np. terrorysta, biznesmen, żebrak, papież lub inny przywódca religijny);

II Wygląd zewnętrzny (porównujemy wszystkie te grupy);

III Cechy osobowości, cele: sposób zachowania, najważniejsze założenia tych osób , zasady i wartości, którym hołdują (też porównujemy, np.

  • terrorystę cechuje bezwzględność i fanatyzm;
  • biznesmena – pracoholizm, konformizm, materializm;
  • przywódcę religijnego – służba wartościom wyższym, umiłowanie prawdy, dobra, pokoju…);

IV Ocena postaci (np. terrorysta – zagraża społeczeństwu jako fanatyk, biznesmen – jako materialista);

V Podsumowanie: różnorodność typów ludzkich we współczesnym świecie. Czy któryś dominuje?

 

Jakie inne cechy współczesnego człowieka można wymienić?

  • Mało czyta, nie ma czasu na czytanie. Co najwyżej sięga po poradniki, które pozornie rozwiązują jego doraźne problemy i literaturę fachową, która pomaga mu w polepszeniu sytuacji zawodowej.
  • Woli oglądać niż czytać, więcej czasu spędza przy komputerze i telewizorze niż nad książką.
  • Kultura wysoka jest dla niego zbyt wielkim wyzwaniem. Najczęściej sięga po niewymagające intelektualnego wysiłku kolorowe magazyny, bestsellery i ogląda w telewizji niezbyt wartościowe telenowele, teleturnieje, programy typu talk show.
  • Często nie ma czasu na życie rodzinne i przyjaźń oraz dbanie o własne zdrowie.
  • Bywa pracoholikiem.
  • Jest tak samotny, że przyjaciół częściej szuka w wirtualnym świecie niż w sąsiedztwie albo wśród kolegów z pracy. Spragniony kontaktu z innymi ludźmi, ogląda programy typu reality show.

Nie zapominajmy, że…

Portret człowieka współczesnego to nie musi być portret człowieka sukcesu! Może to być też np. obraz:

  • młodego absolwenta wyższej uczelni, bezskutecznie poszukującego pracy;
  • przeciętnego bezrobotnego lub bezrobotnej – osoby w średnim wieku, obarczonej rodziną, która nie jest w stanie jej utrzymać;
  • człowieka z głodującej Afryki, niepracującego analfabety, dla którego główny życiowy problem stanowi zdobycie kawałka chleba.

 

Zobacz:

Charakterystyka