Zanim napiszesz…
Przygotuj sobie plan zdarzeń!
1. Wybierz najważniejsze zdarzenia.
2. Ułóż je chronologicznie.
3. Pisz streszczenie według sporządzonego planu.
Forma wypracowania
Została ściśle określona w temacie – masz napisać streszczenie.
WSTĘP
Przedstawienie utworu, krótkie nakreślenie czasu i miejsca akcji oraz prezentacja narratora.
ROZWINIĘCIE
Chronologiczne uporządkowanie akcji, zdarzeń, które ujawnia narrator. Przedstawienie kilku najważniejszych zdarzeń.
ZAKOŃCZENIE
Podsumowanie losów bohaterów, ujawnienie przyszłych zdarzeń.
Pamiętaj! Streszczenie nie zawiera:
- szczegółów dotyczących wyglądu postaci,
- opisów miejsc, w których toczy się akcja,
- opinii, sądów i uwag piszącego,
- informacji i zdarzeń drugorzędnych,
- cytatów,
- wypowiedzi i dialogów.
Plan zdarzeń opowiadania W innej krainie
Fabuła:
1. Przebieg wojny, w której bohaterowie biorą udział.
2. Rany odniesione przez bohaterów: narratora, majora, trzech młodych mediolańczyków, chłopaka w czarnej opasce.
Akcja:
3. Rehabilitacyjne wizyty w szpitalu.
4. Spotkania w kawiarni Cova.
5. Załamanie majora spowodowane śmiercią żony.
6. Powrót majora na zabiegi.
Elementy opowiadania, które pominiesz w streszczeniu:
- opis pory roku i pogody,
- opis Mediolanu,
- opis drogi do szpitala,
- opis samego szpitala,
- charakterystyki bohaterów,
- opis doświadczeń wojennych żołnierzy,
- opis planów życiowych bohaterów,
- opis przyszłych zdarzeń.
Jakie trudności możesz spotkać przy pisaniu streszczenia opowiadania W innej krainie?
Utwór ten zawiera bardzo mało zdarzeń, które nie są ułożone chronologicznie. Opowiadanie trudno nazwać opowieścią o zdarzeniach. Narrator wspomina epizod z czasów I wojny światowej, kiedy ranny w nogę przebywa w Mediolanie i korzysta z zabiegów rehabilitacyjnych. W miejskim szpitalu spotyka się z innymi rannymi żołnierzami. Przytacza kilka wspomnień z nimi związanych, a szczególniej skupia się na historii pewnego majora. Wspomnienia narratora są jednak dość wyrywkowe, niepełne i nie przedstawiają zdarzeń chronologicznie. Nie są nawet ze sobą powiązane – łączy je tylko kalectwo, któremu uległo w czasie wojny kilku żołnierzy. Narrator skupia się bardziej na rysach psychologicznych tych postaci, którym wojna zniszczyła życie, okaleczyła ich.
Uwaga!
W opowiadaniu Hemingwaya fabuła jest dość skomplikowana i niepełna. Wydarzenia nie układają się w ciąg zdarzeń uporządkowanych chronologicznie. Zdarzenia te układają się w kilka różnych ciągów – wątków, pomiędzy którymi nie ma ścisłego związku przyczynowo-skutkowego. Bohaterów łączy wspólny pobyt w Mediolanie i rehabilitacja w szpitalu, ale każdy ma inne doświadczenia, które nie są powiązane ze sobą.
W obrębie fabuły rozwija się akcja – wyraźnie zarysowany przebieg wydarzeń zmierzających ku pewnemu celowi. Konstrukcja akcji obejmuje jej zawiązanie, rozwój, punkt kulminacyjny, rozwiązanie.
Uwaga! Zawiązanie akcji w opowiadaniu Hemingwaya stanowi wspólny pobyt żołnierzy w Mediolanie, punktem kulminacyjnym jest wiadomość o śmierci żony majora, a rozwiązaniem powrót majora na leczenie.
W streszczeniu wykorzystuj zwroty:
- akcja – toczy się, biegnie, rozgrywa się, rozwija się
- fabuła – obejmuje zdarzenia, zawiera wydarzenia
- narrator – przenosi czytelnika, posługuje się retrospekcją, wybiega w przyszłość
Zapamiętaj pojęcia!
Fabuła – układ wszystkich zdarzeń w świecie przedstawionym, a więc przeszłych, teraźniejszych i przyszłych.
Przykładowe wypracowanie
Fabuła opowiadania Ernesta Hemingwaya pt. W innej krainie obejmuje zdarzenia związane z I wojną światową oraz lata późniejsze. Narrator jest amerykańskim żołnierzem, który pojawia się w tytułowej innej krainie, czyli w Europie, bo trwa wojna światowa. Służbę wojskową przerywa mu uraz kolana i dlatego narrator korzysta z opieki medycznej w mediolańskim szpitalu. Doświadczenia narratora wskazywać mogą, że jest nim autor tego opowiadania. Hemingway jako 19-latek pojechał walczyć do Włoch, gdzie był kierowcą ambulansu sanitarnego. Z powodu urazu kolana przerywa służbę wojskową i zostaje skierowany na rehabilitację. Tam spotyka innych rannych żołnierzy i poznaje ich historie. Akcja rozgrywa się właśnie w czasie pobytu narratora w Mediolanie.
Zimne jesienne popołudnia żołnierze spędzają na leczeniu i rehabilitacjach, które narrator nazywa „siadaniem na aparatach”. Chorzy po masażach w szpitalu czasem udają się do miejscowej restauracji, gdzie rozmawiają o swoich wojennych doświadczeniach i przyszłych planach.
Każdy z nich leczy inne rany, których doznał w czasie wojny. Narrator ma postrzeloną nogę, czego skutkiem jest niewładność w kolanie. Dzięki ćwiczeniom na aparacie ma szanse – zdaniem lekarza prowadzącego – odzyskać zdrowie. Inny żołnierz, w stopniu majora – przed wojną znany włoski szermierz – ma niedowład mięśni ramienia i uwiędniętą dłoń. Prócz majora narrator spotyka się jeszcze z trzema młodymi mediolańczykami, już bardzo zasłużonymi na wojnie i odznaczonymi medalami, oraz młodym chłopakiem, który stracił nos w godzinę po rozpoczęciu walk na froncie. Mimo ran wojennych żołnierze ci spotykają się często z niechęcią mieszkańców Mediolanu, którzy obrzucali ich wyzwiskami i dawali im odczuć, że nie są miłymi gośćmi tego miasta. Narrator czuje się w tym miejscu podwójnie obcy – bo nie jest Włochem i nie pełnił czynnej służby wojskowej jak jego doświadczeni w walkach koledzy. Ciąży mu świadomość, że jego rana i odznaczenia, które otrzymał, były przypadkowe.
Szczególną uwagę narrator zwraca na majora, którego los dotknął najbardziej. Major uczy narratora języka włoskiego i prowadzi z nim dyskusje na temat wartości życia. Narrator spostrzega w swoim rozmówcy symptomy utraty wiary w sens rehabilitacji, a w końcu jest świadkiem załamania nerwowego. Któregoś dnia bowiem major otrzymuje wiadomość o śmierci żony, która nagle zachorowała na zapalenie płuc i po kilku dniach zmarła. Major zwierzył się narratorowi ze swojego bólu, a nawet rozpłakał się przy nim. Potem przez kilka dni nie pokazywał się w szpitalu, ale w końcu jednak wrócił na masaże ręki.
Narrator urywa swoją opowieść, nie opowiada dalszych losów majora. Urywa się akcja, ale poznajemy kilka przyszłych zdarzeń, bo kilkakrotnie narrator wybiega w przyszłość. Wiadomo, że ani major, ani żaden z pozostałych żołnierzy nie wrócił już na wojnę. Ten, który stracił nos, wyjechał do Ameryki Południowej, gdzie zaczął pracować w banku. Udało mu się zrekonstruować nos. Ale wszyscy, gdziekolwiek mieszkali po wojnie i cokolwiek robili, zachowali wiele smutnych wojennych przeżyć i wspomnień.
Zobacz: