Sztuka osiemnastego wieku przywodzi na myśl zwiewne krynoliny wciąż pulchnych dam z obrazów Watteau czy Bouchera, również pejzaże Warszawy Canaletta, także idealne w proporcjach postacie z płócien Davida… Klasycyzm każe przecież zapomnieć artystom o barokowej ekspresji, a chwilami nienaturalności. Teraz malarze z upodobaniem będą tworzyć portrety, podejmować tematy mitologiczne lub współczesne, ale połączone z motywami antycznymi. Twórcy rokoka chętnie podejmą tematykę miłosną, do modnych tematów należeć będzie radość życia, marzenie, pragnienie wykorzystania swojego czasu.
- Wiek XVIII to rozkwit sztuki zdobniczej, rzemiosła artystycznego i sztuki użytkowej. Dziedziną sztuki staje się dekoracja wnętrz, panuje miłość do luksusowych przedmiotów, niebywale rozwija się meblarstwo. Ulubione motywy dekoracyjne rokoka to muszla, łodygi, kwiaty. Ludzie otaczają się lustrami, sofkami, konsolami, figurkami, sztuką staje się strój i biżuteria… Wydaje się, że ten typ sztuki przysłonił nawet wielkie malarstwo i architekturę wieku XVIII.
- Namiętność do form drobnych była w epoce tak wielka, że Wolter nazwał swój wiek „le siècle des petitesses” (wiekiem drobiazgu).
- W architekturze epoki:
- prostota, symetria, statyka;
- motywy z architektury antyku;
- starożytne wzory w dekoracjach;
- rozwój budownictwa świeckiego (pałace, teatry) i sakralnego.
Najważniejsze nazwiska
- Jacques Luis David – artysta związany z rewolucją, później nadworny malarz Napoleona. Jeden z najważniejszych twórców stylu klasycznego, autor znanych płócien jak np. Śmierć Marata.
- Jean Auguste Ingres – „następca” Davida, wielbiciel klasycznego ideału i Rafaela. Sam uważał się za malarza historycznego, jednak krytycy prym dają jego portretom (znany jest np. portret Corrota).
- Antoine Watteau – mistrz tzw. sceny parkowej, malarz rokokowy, w świecie stworzonym na jego płótnach panuje atmosfera tajemniczości i ułudy, czasem flirtu i erotyki. Ludzie, ogrody, tańczące pary, niemal słychać muzykę i wyczuwa się beztroską radość, często u Watteau oglądamy scenki miłosne – i klimat ówczesnego życia.
- François Boucher – malarz, dekorator wnętrz, ulubiony artysta pani de Pompadour… Malował sceny mitologiczne i sielankowe, był doskonałym rysownikiem, przestrzegał reguł akademickich i znakomicie utrwalał na swych płótnach atmosferę zmysłowych rozkoszy i przepychu wnętrz.
- Francisco de Goya – malarz hiszpański. Znawcy sztuki uważają go za twórcę preromantyzmu. Był portrecistą królów (znane jego dzieło przedstawia rodzinę królewską Karola IV), był też malarzem utrwalającym historię swoich czasów – sceny wojenne, jak np. słynne Rozstrzelanie powstańców madryckich.
Uwaga
Wiek XVIII to rozkwit sztuki zdobniczej, rzemiosła artystycznego i sztuki użytkowej. Dziedziną sztuki staje się dekoracja wnętrz, panuje miłość do luksusowych przedmiotów, niebywale rozwija się meblarstwo. Ulubione motywy dekoracyjne rokoka to muszla, łodygi, kwiaty. Ludzie otaczają się lustrami, sofkami, konsolami, figurkami, sztuką staje się strój i biżuteria… Wydaje się, że ten typ sztuki przysłonił nawet wielkie malarstwo i architekturę wieku XVIII.
- Namiętność do form drobnych była w epoce tak wielka, że Wolter nazwał swój wiek „le siecle des petitesses” (wiek drobiazgu).
- W architekturze epoki:– prostota, symetria, statyka
- motywy z architektury antyku
- starożytne wzory w dekoracjach
- rozwój budownictwa świeckiego (pałace, teatry) i sakralnego.
Zobacz: