Emma Bovary – charakterystyka
Emma Bovary to piękna i pełna wdzięku kobieta. Jest również egzaltowana i chętnie oddaje się marzeniom o życiu, jakie zna z namiętnie czytanych romansów. Bale, piękne toalety, romantyczni adoratorzy, przepych i komplementy, biżuteria, prezenty, ucieczki i podróże…
Bohaterka sądziła, że małżeństwo z zakochanym w niej po uszy lekarzu spełni jej marzenia, ale nie – jeszcze bardziej ją ono frustruje. Emma widzi, że Karol jest flegmatycznym, choć bardzo porządnym człowiekiem i nijak się ma do ideału romantycznego kochanka. Mija niewiele czasu, a Karol zaczyna ją coraz bardziej irytować.
Emma jest bowiem typem człowieka, który nie jest zadowolony z własnego życia. Chce czegoś więcej niż nudy u boku prowincjonalnego lekarza i skromnego domku. Chciałaby błyszczeć w salonach, być uwielbianą przez mężczyzn… Wie, że jest piękna i ma dobry gust, mogłaby być gwiazdą salonów – niestety, urodziła się jako córka farmera, a została żoną felczera. Emma nie umie się pogodzić, że to, co niezależne od niej, tak bardzo zdeterminowało jej życie.
Szczęśliwe chwile w życiu Emmy to chwile poza domem: na wytwornym balu, w teatrze… Równie szczęśliwa jest ze swoimi kochankami: Rudolfem i Leonem. Zaślepiona marzeniami o romantycznej, zakazanej miłości nie widzi, że jej kochankowie są zwykłymi szujami, którym nadarzyła się okazja seksu z piękną kobietą. A przy okazji zostają obdarowywani drogimi prezentami. Sami nie dają jej nic – są wspaniali i godni uczucia tylko w wyobraźni kobiety. Emma żyje w świecie ułudy i traci kontakt z rzeczywistoscią -–nawet rzecz tak przyziemna i prozaiczna jak pieniądze wydaje jej się cudownym środkiem do spełniania marzeń – zawsze wygląda zabójczo, ma mnóstwo pięknych bibelotów i nie zastanawia się, ile to wszystko kosztuje i kiedy (i jak!) spłaci zaciągnięty u lichwiarza dług.
Mąż i córka przestają ją interesować. Jest szczęśliwa tylko w świecie wykreowanym przez własną wyobraźnię. Proza życia unieszczęśliwia ją.
Moment otrzeźwienia – wyrok sądowy i zajęcie majątku Bovarych – są dla niej otrzeźwieniem. Rozpaczliwie szuka pomocy u byłych kochanków, ale nie może na nic liczyć. Cały świat Emmy legł w gruzach, kobieta truje się arszenikiem i umiera w strasznych męczarniach.
Każdy z nas chyba jest po trosze bovarystą – dręczy go ciągły niepokój, poczucie niedosytu, tęsknota za lepszym, piękniejszym życiem. Bovaryzm może rozwijać, ale pod warunkiem, że nie przekroczy się granic, które przekroczyła Emma.
Zobacz:
Psychologia miłości. Emma Bovary – romantyczka w oczach realisty.
Psychologia miłości. Emma Bovary – romantyczka w oczach realisty.