Wymień główne ośrodki teatralne Młodej Polski

Wymień główne ośrodki teatralne Młodej Polski

Główne ośrodki teatralne Młodej Polski

Warszawa

Kojarzy się, i słusznie, z Teatrem Narodowym. Instytucja ta miała wspaniałych aktorów, piękny gmach, niezły budżet. Nie mogła jednak niemal wcale, ze względu na cenzurę, wystawiać polskiego repertuaru. Aktorzy przyjeżdżali tam jednak z całej Polski. Teatr ten bowiem, jako państwowy, należał do nielicznych, które oferowały emeryturę. Teatry prywatne z kolei nie mogły powstawać aż do roku 1905 ze względu na obowiązujący w zaborze rosyjskim zakaz organizowania „imprez prywatnych w pomieszczeniach pod dachem”. Po 1905 r. powstawać zaczęły. Pierwszy był Teatr Mały założony przez Mariana Gawalewicza. W roku 1910 powstała Scena Wolna Bolesława Garczyńskiego, a w roku 1913 Teatr Polski Arnolda Schyffmana.

Kraków

W 1893 r. dyrekcję Teatru Miejskiego w Krakowie objął Tadeusz Pawlikowski. Był szefem tej sceny do roku 1899, a później jeszcze w latach 1913 – 1915. Pawlikowski to pierwszy polski reżyser, który, w myśl założeń wielkiej reformy teatru, panował od początku do końca nad całością spektaklu. Wprowadził do repertuaru teatralnego sztuki wszystkich liczących się twórców modernistycznych: Ibsena, Strindberga, Hauptmanna, Gorkiego, Czechowa. Popierał także twórczość młodych artystów polskich: Przybyszewskiego, Rittnera i Kisielewskiego. Na nowo wystawiał dzieła klasyków: Niemcewicza, Fredry. Pawlikowski miał wielki talent do odkrywania aktorów. To jemu zawdzięczali sławę Ludwik i Irena Solscy oraz Karol Adwentowicz. Następcą Pawlikowskiego na stanowisku dyrektora krakowskiego teatru był Józef Kotarbiński. Na szeroką skalę inscenizował on dramaty romantyczne. Chętnie wystawiał też dramaty Wyspiańskiego – aż do czasu kłótni z artystą o Akropolis.