Gatunek poezji japońskiej powstały w XVII w. Haiku zbudowane jest z fraz lub zdania, które zamyka się w 17 sylabach; bardzo ważny jest ich wewnętrzny podział 5/7/5. Za mistrza haiku uważany jest Basho (1644-1695). Najpierw był to gatunek poezji dworskiej, dopiero potem jego panowanie się rozszerzyło. Dziś uważamy, że haiku to gatunek, w którym skupiają się najistotniejsze elementy kultury i tradycji Wschodu.
Charakterystyczne jest kontemplatywne nastawienie do rzeczywistości i utrwalanie rzeczywistości jak na kliszy; haiku jest wyrazem olśnienia jakimś przedmiotem lub zjawiskiem.
Zdaniem Czesława Miłosza haiku doskonale odzwierciedlają różnicę między sposobem postrzegania świata w kulturze Wschodu i Zachodu. Tym gatunkiem zafascynowany był nie tylko Miłosz, lecz także Miron Białoszewski i Stanisław Grochowisk, autor tomiku Haiku-images.
Oto przykład haiku stworzonego przez Basho:
Płatki żółtej róży, Grzmi – Wodospad
Haiku jest dynamiczne – nie chodzi tu jednak o dynamikę ruchu i bezruchu. Podstawą dynamiki haiku są ulotność zewnętrznego świata i ulotność poznającego go podmiotu. W świecie haiku bezruch we właściwym znaczeniu słowa występuje tylko w wymiarze transcendentalnym. Czasem na kontrastowym tle transcendentalnej ciszy zjawia się niepozorne (pozornie) wydarzenie, które niesie ze sobą całe brzemię dynamiki poetyckiego utworu:
stary staw żaba wskakuje plusk wody