Nonsens zakłada pewną postawę wobec sensu – to jest jego istota. Są różne postawy wobec sensu:
- wydobywanie sensu z tego, co pozornie wydaje się bezsensowne;
- odnajdywanie sensu głębokiego w sensie powierzchniowym.
Wybitnym teoretykiem struktury nonsensu byt Witkacy. Nonsens został także nobilitowany jako prawomocny środek literacki w twórczości np. Tadeusza Różewicza i Sławomira Mrożka.
Nonsens w literaturze jest potrzebny, bo:
- Obecność nonsensu w literaturze ukazuje absurdalność świata; jest sposobem kompromitacji świata przedstawionego.
- Nonsens wprowadza pierwiastek nacechowania emocjonalnego, ekspresywności, przyciąga naszą uwagę.
- Wprowadza wewnętrzne napięcie w dziele (racjonalność – irracjonalność).
- Wydobywa konwencjonalność pewnych znaczeń; podkreśla, że pewne konstrukcje są już archaiczne, zużyte (duże zasługi Witolda Gombrowicza).
Dla literatury XX i XXI w. to bardzo ważna problematyka. Nonsens stał się jednym z najważniejszych jej środków wyrazu.
Typy nonsensu według Witkacego:
- Słowa niedookreślone, o mglistym znaczeniu (ktoś, coś, ono).
- Słowa i konstrukcje sprzeczne (kwadratura kota, żywy trup).
- Czysty bezsens (żywe koło, kwadratowy trup).
- Wyrażenia beztreściowe (kalamarapaksa).
- Tzw. słowa graniczne (trup do potęgi n-tej).