Realizm magiczny

Realizm magiczny Termin wprowadzony przez jednego z niemieckich krytyków sztuki dla opisania atmosfery prac grupy artystów Nowa Rzeczowość. Było to w 1925 r., a w 1970 r. termin ten pojawił się znów, tym razem jako określenie nurtu w prozie Ameryki Łacińskiej, którego głównym przedstawicielem był Gabriel Garcia Marąuez, autor Stu lat samotności (i laureat Nagrody Nobla). U Marąueza świat realny współwystępuje ze światem fantazji, a prawda historyczna miesza się z