Ruch reformatorski w Kościele zachodnim Upadek autorytetu papiestwa, zeświecczenie biskupów i opatów i niemoralne życie duchowieństwa mające miejsce w X w. wywołały reakcję w postaci ruchu odnowy Kościoła. Jego ośrodkami stały się niektóre klasztory, a zwłaszcza klasztor w Cluny (we francuskiej Burgundii). Panowały tam surowe obyczaje i dbano o podnoszenie poziomu moralnego i umysłowego mnichów. Klasztor wyjęto spod zwierzchnictwa biskupów i poddano go bezpośrednio papieżowi. Uzyskał też pozwolenie na wprowadzanie
Konkordat wormacki (1122) Walka cesarstwa z papiestwem zakończyła się konkordatem wormackim 1122 r. Ta ugoda między cesarzem Henrykiem V a papieżem Kalikstem II wprowadzała zasadę wyboru biskupów przez duchowieństwo. Inwestytury, tj. nominacji na dostojnika kościelnego, udzielać miał papież, natomiast cesarz przez nadanie beneficjum podkreślał swoje prawa senioralne wobec biskupstwa. Konkordat był bardziej korzystny dla papieży. Wpływ władzy cesarskiej na episkopat osłabł. Opłaty z majątków kościelnych, należne cesarzowi, zostały znacznie zmniejszone.
