Scharakteryzuj międzywojenną poezję ekspresjonistyczną.
Zacznij:
Właściwości typowe dla ekspresjonizmu odnajdujemy już w twórczości artystów młodopolskich: Jana Kasprowicza, Stanisława Przybyszewskiego, Wacława Berenta czy Tadeusza Micińskiego. Żaden z nich nie korzystał jednak z tego terminu.
Rozwiń:
Program polskiego ekspresjonizmu został sformułowany na łamach Zdroju, poznańskiego czasopisma ukazującego się w latach 1917-920 i 1922. Początkowo współpracowali z nim twórcy związani z Młodą Polską – dużą rolę odegrał zwłaszcza Stanisław Przybyszewski. Później coraz większe znaczenie uzyskiwali młodzi twórcy, tacy jak Emil Zegadłowicz, bracia Hulewiczowie czy Józef Wittlin, autor Hymnów, w których ważne były inspiracje franciszkańskie. Po upadku Zdroju inicjatorem grupy poetyckiej Czartak (1922-1928) został Emil Zegadłowicz. Dużą rolę odgrywają wtedy regionalizm i prymitywizm (stylizacje ludowe, nawiązania do mitologii słowiańskiej).
Zakończ:
Właściwości ekspresjonizmu są także obecne w późniejszym poemacie Bal w operze Juliana Tuwima, później do ekspresjonizmu nawiązywali poeci Drugiej Awangardy i nurtu zwanego katastrofizmem wojennym (np. Tadeusz Gajcy).
Najważniejsze postacie:
- Emil Zegadłowicz,
- Józef Wittlin.
Zobacz: