E

E

• Egzotyzm – jest to wprowadzenie do utworu literackiego elementów (np. leksykalnych i tematycznych) zaczerpniętych z innych kultur i tradycji.

• Eklektyzm – to zjawisko w sztuce polegające na wybiórczym traktowaniu elementów różnych stylów, niekoniecznie powiązanych w spójną całość.

• Ekspresjonizm – jeden z kierunków awangardy z początku XX wieku, jego wyznacznikiem była ekspresja, czyli wyrażanie własnego wnętrza i przeżyć. Dążył do wizyjności, dynamiki i „poetyki krzyku”. Operował kontrastem i skrajnościami. Liczyła się prawda uczuć i siła wyrazu; np. Hymny Kasprowicz.

• Elipsa – jest to opuszczenie jakiegoś fragmentu zdania, pozwala uniknąć niepotrzebnych powtórzeń, jest celowa w dążeniu do ekonomiczności wypowiedzi. Obecna zwłaszcza w odmianie potocznej języka.

• Epigramat – krótki, zwięzły (od 4 do 6 wersów) utwór wywodzący się z greckich napisów na budowlach czy nagrobkach, o tematyce często pochwalnej lub refleksyjno-filozoficznej.

• Erotyk – wiersz miłosny, zazwyczaj eksponujący zmysłową formę miłości, zachwyt nad pięknem kobiecego ciała; może też zawierać problematykę filozoficzną – np. Kazimierz Przerwa-Tetmajer „Ja, kiedy usta ku twym ustom chylę… ”

• Eufemizm – słowo lub wyrażenie zastępujące słowo lub wyrażenie dosadne, wulgarne. Na przykład „nie koloryzuj” zamiast „nie łżyj”.
• Eufonia – sztuka celowego doboru elementów brzmieniowych języka, np. w wierszu. Jej głównym przejawem jest instrumentacja głoskowa (pewne głoski powtarzają się z większą częstotliwością, np. „o szyby deszcz dzwoni, deszcz dzwoni jesienny” – Staff).