SATYRA – gatunek literacki wywodzący się ze starożytności, który ośmiesza lub piętnuje okazywane w nim zjawiska – np. wady i przywary ludzkie, obyczaje pewnych środowisk, postawy modne w danym czasie. Najczęściej zawiera przestrogę, pouczenie i/lub przesłanie, jest więc gatunkiem dydaktyczno-moralizatorskim. Satyra działa na zasadzie „krzywego zwierciadła” – przedstawia rzeczywistość zdeformowaną komicznie, przez wyolbrzymienie lub pomniejszenie pewnej cechy lub zjawiska. Satyra wyraźnie przy tym prezentuje stosunek autora do sprawy: widać, że ośmieszając, twierdzi on: „krytykuję to i owo, wydaję wojnę temu zjawisku, zabijać mogę śmiechem brzmiącym ze sceny”. Wyróżniamy różne rodzaje satyr: polityczną, społecznoobyczajową, literacką czy osobistą. Świetnym przykładem uprawiania tego gatunku w polskiej literaturze były Satyry Ignacego Krasickiego. Najbardziej znane satyry Krasickiego to Do króla, Żona modna, Pijaństwo, Świat zepsuty.

Uczyć, bawiąc – to jedno z ważnych haseł epoki oświecenia. Twórcy starali się umoralniać czytelnika, skłaniać do zastanowienia nad samym sobą i społeczeństwem, w którym żyje, a zarazem go trochę rozbawić, skłonić do uśmiechu. Najbardziej znane gatunki wciągnięte w tę wesołą służbę to satyra i bajka.