Podaj cechy oktawy, strofy stanisławowskiej, strofy safickiej.
Oktawa to strofa składająca się z ośmiu wersów 11-zgłoskowych o układzie rymów abababcc. Wywodzi się z włoskiej poezji ludowej, skąd w okresie renesansu została przeniesiona do wierszowanych gatunków epickich. Zastosowana m.in. w Jerozolimie wyzwolonej Torquato Tassa (1581), której przekład P. Kochanowskiego (1618) wprowadził oktawę do poezji polskiej. Występowała w poematach epickich baroku (S. H. Lubomirski – Tobiasz wyzwolony) i oświecenia (Ignacy Krasicki – Myszeida, Monachomachia). Najdoskonalszą realizację uzyskała w Beniowskim J. Słowackiego.
Pytanie o strofę stanisławowską może Cię nieco zaskoczyć. To tylko pozorna trudność! Przykłady poezji wykorzystującej tę strofę znajdziesz w podręczniku – np. wiersz Adama Naruszewicza Balon czy znane Ci utwory Franciszka Karpińskiego Do Justyny tęskność na wiosnę oraz Laura i Filon. Zajrzysz do podręcznika, a zorientujesz się, że jest to typ strofy stosowanej w utworach poetyckich 2 poł. XVIII w. Składała się ona z czterech wersów o układzie rymów abab, z których pierwszy i trzeci są 10-zgłoskowcami ze średniówką po piątej sylabie, a drugi i czwarty 8-zgłoskowcami bezśredniówkowymi. Forma tej strofy później została podjęta w balladach Adama Mickiewicza.
Strofa saficka to jedna z najstarszych znanych strof. Jej nazwa pochodzi od imienia greckiej poetki Safony (VII-VI w.). Hymn do Afrodyty autorstwa Safony stanowi najdawniejsze świadectwo zastosowania omawianej formy. Strofa saficka zbudowana jest z czterech wersów, z których trzy pierwsze są 11-zgłoskowcami, a ostatni ma postać 5-zgłoskowca. W poezji polskiej forma ta pojawiła się w XVI w. Znajdziesz ją w twórczości Jana Kochanowskiego (niektóre Pieśni, Tren XVI) oraz w Lirykach Macieja Kazimierza Sarbiewskiego.
Pamiętaj, że przygotowując tego typu pytania, możesz korzystać z Podręcznego słownika terminów literackich (pod red. J. Sławińskiego).