M

  • Makaronizowanie – wplatanie w tekst wypowiedzi w różnych językach, najczęściej w łacińskim i francuskim. Makaronizm był figurą typową dla baroku sarmackiego w XVII w.
  • Maniera literacka – wtórne użycie cech stylu stworzonego w danej epoce. Polega na wyolbrzymieniu i przejaskrawieniu pewnych jego elementów. Jest zaprzeczeniem oryginalności. Może się odnosić do nurtu, twórczości pisarza lub konkretnego dzieła. O manierze możemy mówić w przypadku np. twórczości epigonów polskiego romantyzmu krajowego.
  • Marinistyczna poezja – główny nurt poezji barokowej (Giambattista Marino, Jan Andrzej Morsztyn). Cechuje ją bogactwo ozdobników, zaskakujących konceptów, wielość środków stylistycznych. Głównym celem poety jest zdumienie odbiorcy, wzbudzenie jego podziwu dla kunsztu twórcy.
  • Marynistyczna poezja – związana tematycznie z morzem, podróżami i przygodami morskimi.
  • Metafora spiętrzona – charakterystyczna dla Awangardy Krakowskiej, zwłaszcza dla twórczości Juliana Przybosia. Tworzy ją kilka porównań, epitetów, prostszych metafor – te środki stylistyczne zazębiają się. Na przykład „na świadectwach, wzbici w radość, odlecieli uczniowie”.
  • Metonimia (zamiennia) – rodzaj metafory. Nazwa przedmiotu lub zjawiska zostaje zastąpiona przez nazwę innego, będącego z nim w ścisłym związku. Jest wiele odmian metonimii, np.
    • wprowadzenie: przyczyny zamiast skutku – „zginął od kuli”,
    • skutku zamiast przyczyny – „śmierć w ampułce”,
    • autora zamiast dzieła – „słuchać Mozarta”,
    • rzeczy zamiast zawartości – „sala gwizdała”.
  • Morał – zwięzłe sformułowanie, może być w formie sentencji, podsumowuje przesłanie utworu, zawiera pewną prawdę uniwersalną, typowe dla zakończenia w bajce.
  • Motto – znane od starożytności; cytat z jakiegoś utworu poprzedzający inny utwór, często jest do niego kluczem interpretacyjnym, zawiera w zwięzłej formie jego przesłanie, np. w balladzie Mickiewicza Romantyczność mottem jest cytat z Hamleta Szekspira.