DEKADENTYZM – zespół poglądów i postaw życiowych, typowych dla przełomu XIX i XX w. Dekadentyzm głosił przekonanie o upadku cywilizacji europejskiej, jej wartości moralnych i norm obyczajowych. Głoszono wówczas wyczerpanie europejskiej kultury. Dekadenci przyjmowali postawę bierności i rezygnacji, nie mieli sił na walkę z bólem istnienia, jedynymi wartościami okazywały się sztuka i erotyka. Dekadentyzm łączy się też z tęsknotą do śmierci lub nirwany. Francuski poeta Paul Verlaine jeden ze swoich wierszy zatytułował właśnie Decadence, czyli schyłek, upadek, niemoc.

Zasadnicze cechy dekadentyzmu to:

• niechęć do społeczeństwa mieszczańskiego,
• pesymizm,
• poczucie beznadziejności życia,
• bierność,
• przewrażliwienie.

Postawa ta znalazła odbicie w utworach wielu poetów schyłku wieku XIX. Nazwa pochodzi natomiast z pierwszego wiersza słynnego utworu Paula Verlaine’a: Niemoc „Jam Cesarstwo u schyłku wielkiego konania”, decadence = schyłek (fr.).

Dekadentyzm – jedna z nazw epoki → modernizmu, neoromantyzmu lub też jeszcze inaczej → symbolizm a na gruncie różnych krajów: Młoda Polska, Młode Niemcy, Młode Włochy zwany także – fm de siècle.

Dekadencki oznacza upadający, schyłkowy, termin dekadentyzm stosuje się do ogólnoeuropejskiego prądu duchowego, który zapanował w końcu XIX wieku w Europie (lata 80.).