MARINIZM – inaczej → konceptyzm. Bardzo ważny kierunek w poezji barokowej, zapoczątkowany przez poetę włoskiego Giambattistę Marina. Maniera twórcza tego poety określiła poezję epoki baroku; znalazła wielu naśladowców (m.in. w Polsce: Jana Andrzeja Morsztyna).

Była to poezja światowych rozkoszy, zmysłowej miłości. Cechy charakterystyczne marinizmu to wyszukane, pomysłowe i zaskakujące środki poetyckie, tematyka miłosno-dworska, obecność konceptu, poetycka gra słów.

• Główne założenie marinizmu brzmi: zaskoczyć, zaszokować odbiorcę niezwykłym pomysłem w dziedzinie tematu lub formy.
• W zakresie formy stosowano dużą ilość środków stylistycznych, często błahą treść ubierano w wyszukaną formę, przesyconą → anaforami, antytezami, hiperbolami, paradoksami itd.
• W zakresie tematyki często podejmowano tematy miłosne, ulubione przez typ poezji dworskiej. Poeta marinista starał przedstawić się jako wirtuoz słowa, ukazać jak potrafi z pełną swobodą operować słowem, zaprezentować swój styl poetycki.